De vijfendertigjarige Franse pianist nam een veelbelovende start als jongeling in een paar high profile wedstrijden en projecten, maar ondanks een verhuis naar – waar anders – New York en nieuwe vriendschappen in de zone tussen mainstream en (gemanierd) experiment, bleven albums ‘The Rise And Fall Of Pipokuhn’ (2009) en ‘The Calling’ (2012) onder de radar. ‘s Mans derde plaat, waarvoor hij beroep deed op een afgeslankt trio, kwam tot stand via een Kickstartercampagne. Die leidde recent wel tot een contract bij het gerenommeerde Duitse ACT-label, dat een paar van zijn artiesten, zoals wonderkind Michael Wollny en Vijay Iyer (intussen naar ECM verhuisd), onder zijn vleugels zag uitgroeien tot internationale kleppers. Dat deed dus het beste vermoeden. Het valt echter nog te bezien of dat ook het geval gaat zijn met Collin, want die heeft de weerbarstige randjes intussen weggevijld en pakt uit met pianojazz die er wel heel erg vlot in gaat, hier en daar opgesmukt wordt met wat luchtige en artificiële productietechnieken en ondersteuning krijgt van een ritmesectie die inventiviteit en karakter vaak inruilt voor popbombast en weinigzeggend, functioneel ondersteunen. Het spelen met stemmen, van baritongegrom tot operagekeel, catchy popriedels (mét irritant gefluit) en hier en daar een handvol duffe momenten die naar de lichte klassiek neigen, zal in sommige milieus ongetwijfeld onthaald worden op verrukt gekir, maar de spoeling is erg dun. Eigenlijk al een beetje belegen voor het in de winkel belandde. Dan krijg je bij de Vlaamse pianogod Jef Neve tenminste nog een urgentie en goesting te horen die niet te veinzen valt.
