Pink Noise Motel

Blame Kandinsky is een vijftal uit Athene dat sinds 2012 verwoed om zich heen schopt. Explosieve metalcore en mathcore worden op een hoop gegooid en aan gort geschreeuwd door de brulboei van dienst. Ondertussen rijgde de band de concerten aan elkaar, tot ze vonden dat ze voldoende op elkaar waren ingespeeld om hun bij wijlen behoorlijk chaotisch aandoende muziek in goede banen te leiden en uit te brengen. Zes nummers werden uitgekozen, waarvan ‘Varnish 11 st Illinois’ begint met een streepje blues om daarna los te barsten. Twee van de zes nummers steken er met kop en schouders bovenuit. Dat komt vooral door superieur riffwerk dat bij de resterende songs niet slecht maar ook weinig memorabel is. Met ‘Nascency.Admittance.Guilt.Rebirth’ en ‘Beautiful Savages’ weten deze Grieken de middelmatigheid te overstijgen en zorgen er zo voor dat hun debuut-ep toch de moeite wordt. De zesde plaat van het Portugese collectief Simbiose, de opvolger voor het drie jaar geleden verschenen ‘Economical Terrorism’, is er opnieuw eentje om de oren uit te kuisen. Crust en grindcore gaan hand in hand bij deze Portugezen, die ook nog eens in hun moedertaal de boel op stelten zetten. Lange nummers, daar doet een band als deze niet aan natuurlijk. We horen de plaatgroeven lopen als intro, waarna ‘Ignorancia Colectiva’ meteen uit zijn voegen barst. Veertien furieuze nummers met uiteraard sociaal-politiek commentaar (hiervoor geloven we de bio zonder aarzeling) die aanleunen bij genregrootheden als Napalm Death en Disfear. En dat ze goed zijn in hun soort, is ook Bri Doom van de legendarische band Doom niet ontgaan. Hij verzorgt een ferme gitaarsolo in ‘Deixós Falar…’. Niet dat we het hadden opgemerkt. Solliciteren om bij Relapse te worden getekend, dat is dit ‘Trapped’. Het uit Perth afkomstige trio Ur Draugr zet zijn eerste stapjes aan het blackened death metalfront middels een ep die net geen twintig minuten in beslag neemt. Opener ‘Unseen Golgotha’ zet nog relatief rustig in maar ontaardt al snel in een alsmaar donkerder en chaotisch stuk black metal. Het tien minuten in beslag nemende titelnummer bevat niet alleen het geweld van het drietal zelf. De band krijgt assistentie van gitarist Daniel Wiggins om het festijn nog wat gewelddadiger te maken. Gelukkig weet Ur Draugr te doseren en sluipen er geregeld rustpuntjes in het geheel, al mocht dat stukje progrockgesoleer van diezelfde Wiggins wel ietwat compacter. Gelukkig brult Drew James Griffiths de boel al snel aan gort en wordt de death al snel gedomineerd door hemelse moderne black metal. Geen schel geluid te bespeuren hier. Wel een degelijke productie van een band die weet hoe ze zwart en heavy tegelijk horen te klinken.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
di 9 jun 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!