Physical Violence Is The Least Of My Priorities

Raketkanon moet de laatste vier jaar zowat de populairste noiserockband van de lage landen zijn geweest. Overal uitverkochte zalen, overal lovende kritieken. Het werd bij momenten soms zelfs een beetje genant, toen je mensen waarvan je wist dat ze niets met potige noiserock hadden, deze band toch de hemel in hoorde prijzen. Volledig terecht trouwens. Een mens zou daarbij bijna vergeten dat Raketkanon-opperhoofd Pieter-Paul Devos ook nog een andere band in zijn achterzak heeft zitten: Kapitan Korsakov, die net hun derde langspeler als een kudde wilde stieren op de mensheid heeft losgelaten. Wat een opener is Caramelle! Verslavender dan een dagelijkse pijp crack. Wat een heerlijk vunzige garagepunker gezegend met een heerlijke melodie. Als je denkt om nu op weg te zijn voor een dolle rit vol noiserockers die bijtender zijn dan de gemiddelde ontstopper, dan heb je het toch lichtelijk mis. Pas op, nog vunzigheid genoeg. Zo is het zwaar genieten van het zeurderige en stonede Spitting Over The Edge Together en krijg je na het horen van Rabid Ghawazi Shuffle zin om een klein woud omver te hakken. Met de blote hand nog wel. Maar wat een pianoballade als Hearts To Hard op deze plaat doet, is ons een raadsel. Het is niet omdat je een simpele en clichématige ballade wat vuur in het hol steekt met wat achtergrondnoise dat het daarom beter wordt. Integendeel. Ook de meligheid van Midnight Garden kan ons niet raken, maar wij snijden ons wel bijna aan zijn oppervlakkigheid. Geef ons dan maar een lapdance van Strobo Stripper, een song voorzien van oren en poten en waar de stem van Devos als ijzerdraad door je brein snijdt. Of het trashy Pussy Scars dat simpel en doeltreffend zijn werk doet. Goeie plaat? Ja. Hadden we meer verwacht? Eigenlijk wel.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
Kapitan_Korsakov_Physical_Violence_
geplaatst:
ma 8 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!