Perfectionisme tot het Barst

Een doodnormale maandagavond in de Westhoek. Of toch niet? In muziekclub 4AD zagen en hoorden we Barst en Hypochristmutreefuzz de grenzen opzoeken.

Bart Desmet, de bezieler en oprichter van Barst, zagen we ooit in zijn eentje. Ingetogen dronend, nauwelijks opkijkend, geconcentreerd musicerend, laagje op laagje leggend en verwonderd dat er mensen waren die de moeite namen om buiten te komen om naar hem te luisteren. Veel optredens en een bejubeld album (‘The Western Lands’ op Consouling) later is hij geïncarneerd tot een orkestleider die tot in de kleinste details de muziek in zijn hoofd beheerst en die zich met gelijkgezinden omringt om die muziek tot in de perfectie naar een podium over te brengen. Die losvaste samenwerkingen hebben Barst uiteindelijk gebracht tot wat het nu is: een alsmaar uitbreidende band die perfect op elkaar is ingespeeld en waar telkens nieuwe mensen bij worden betrokken om nieuwe toetsen aan te brengen in het universum dat Barst Band wil creëren. We spraken Bart Desmet kort na het concert, en we hadden het bij het rechte eind: het wordt stilaan een orkest met een dirigent, die niet alleen de aanzetten geeft waar het naar toe moet maar ook als een naar perfectie strevende leider die geen foutjes tolereert. En als er eentje zit aan te komen, is het aan zijn grimas te zien, wat ook zijn muzikanten merken en hen voor dat foutje behoedt. De aimabele man wordt een muzikale dictator die geen zijstapjes of foutjes toestaat, op straffe van een drone extra. En net die houding leidde tot een concert dat nog even in ons hoofd zal blijven nazinderen, net als het bij de overige aanwezigen zal doen. Met zijn zessen trad Barst Band aan, niet om ‘The Western Lands’ getrouw na te spelen, maar om ons te demonstreren dat Barst ondertussen al weer een heel aantal reuzenstappen verder staat.

Desmet zelf blijft in eerste instantie gekluisterd aan zijn stoel, gitaar in de hand en zijn apparatuur dwingend om zijn loops, drones en geluiden te produceren. De twee trommelaars moesten nog even geduld hebben, de twee extra snarenplukkers mochten spaarzaam meespelen en het meisje achteraan het podium speelde net zo ingetogen op haar gitaar als Desmet in het prille begin deed. Pas na een paar minuten mogen de trommelaars meedoen, en wisselt het meisje de snaren voor een saxofoon. Ingetogen of niet, van zodra ze een noot speelt, biedt die een meerwaarde aan het totaalgeluid die we niet hadden verwacht. De trommelaars mogen soms elk hun ding doen, soms synchroon opbouwen; Desmet gebruikt sporadisch ook zijn stem om de nummers nog extra kracht te bieden en zit al zo ver in zijn evolutie dat hij ook kan delegeren en bepaalde taken uitbesteed (zuchten, grommen, bijna grunten) aan zijn kompanen. Het klikt duidelijk tussen deze mensen op het podium, het vertrouwen is er, waardoor Desmet helemaal kan opgaan in zijn muzikale wereld zonder zich veel zorgen te hoeven maken dat er iets zou fout gaan. Soms laat hij zich bijna fysiek helemaal gaan, rechtopstaand, bijna dansend maar nog net niet. Al zien we dat binnenkort wel gebeuren, zo hard gaat het stel op in de muziek. Net als het publiek trouwens, dat met verbazing luistert, de meesten stil zijn en genieten, apotheose na apotheose meedeinend op dit magistrale concert van Barst. Desmet en zijn bende zijn klaar voor de grote oversteek, de grenzen over, om iedereen die hen komt bekijken te imponeren en te overdonderen.

Zwaailichtjes

We spraken even met Patrick Smagghe, al decennia lang de grote bezieler achter 4AD. Of het wel een goede keuze was om Barst eerste te laten spelen, voor de Gentse hype Hypochristmutreefuzz, of dat het een anticlimax zou worden en iedereen zijn spreekwoordelijke schup zou afkuisen. Wel, het contrast was inderdaad groot. Luider, chaotischer en met hun typische flitsende looplampen die de enige verlichting was. Frontman Ramses Van Den Eede en zijn kompanen kwamen in de West-Vlaamse uithoek hun goed ontvangen album ‘Hypopotomonstrosesquipedaliophobia’ voorstellen. En hun gloednieuwe single ‘Clammy Hands’, die mocht niet ontbreken. Hun “lichtshow” ontstond vanuit financiële redenen (veertig euro looplampen en ze hadden een lichtshow), en om een kille sfeer te creëren, waarbij het publiek niet echt veel ziet op het podium. Prima idee vinden we zo, alleen kregen we al snel schele koppijn van het lichtjesgezwaai, dat ons na een paar nummers dermate op de zenuwen werkte, dat we het niet meer volhielden. Daar waren we niet de enigen in, en daarmee deden we waarschijnlijk een beetje onrecht aan het muzikale project van dit stel ongeregeld. We lazen recent ergens dat voor de shows na de volgende plaat die looplampen eindelijk naar de oneindigheid worden verwezen, wat we alleen maar kunnen toejuichen. Al snappen we wel de combinatie, want ook de muziek is chaotisch, een grabbelton vol stijlen die door elkaar worden gegooid, beats, electro, wat industrial, rare geluiden, een maniakale zanger, maffe bliepjes en een attitude die er mag zijn. Alleen leken we het niet helemaal te snappen. Ideeën zat, veel goeie zelfs, maar het leek allemaal nergens naartoe te bouwen of te leiden. En daar hadden we wel wat moeite mee. Onze kameraad en fotograaf slaagde er wel in om het concert uit te kijken / luisteren en vreesde in eerste instantie dat we de afbraakbijl zouden boven halen. Waarom zouden we, slecht was het allemaal niet (op die enerverende looplampen na), maar we snapten er geen jota van. Missie geslaagd.

Gezien: Barst + Hypochristmutreefuzz (onderdeel van Stad Onderstroom), 4AD Diksmuide, 10 juli 2017
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
Hypochristmutreefuzz - (c) Stephan Vercaemer
geplaatst:
wo 12 jul 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!