Wie tuk was op Lee Bannons vroege hiphopproducties of op zijn met jachtige jungle gevulde debuutplaat, zal even opschrikken. Opvolger ‘Pattern Of Excel’ telt nauwelijks beats. De producer uit Californië leerde onlangs gitaar spelen en kiest op zijn nieuwe langspeler ‘Pattern Of Excel’ liever voor larmoyante gitaren en statische ruis, waarmee hij ergens in de schemerzone tussen ambient en postrock belandt. Jammer wel het resultaat je niet volledig overmeestert zoals dit soort muziek hoort te doen. Vooral de eerste nummers zijn te vage impressies en neigen al eens naar geestdodend geneuzel. Als je niet oplet, zijn ze zo voorbij en als je dat wel doet, raak je al snel afgeleid omdat de nummers te weinig intrigeren. Bannon komt er pas door op de tweede helft van dit album. Op ‘Aga’ experimenteert de Amerikaan met drones en trekt hij richting de onpeilbare dieptes van The Haxan Cloak. ‘Inflatable’ doet iets boeiend met restanten drum ‘n’ bass en de spookachtige piano doorheen ‘DAW In The Sky For Pigs’ haalt de weemoed per seconde meer en meer in je naar boven. Helaas zijn de laatste nummers opnieuw een pak vager vager. Minder wazig, en vooral ook minder cryptisch gaat het eraan toe bij Bannon zijn labelgenoten Maribou State. Dit Britse duo trekt op zijn debuut ‘Portraits’ resoluut de kaart van de zorgeloze, organische elektronica met veel live-instrumenten. Waar je bij Bannon na vijf luisterbeurten nog steeds met vraagtekens zit, heb je het bij Maribou State na vijf nummers al gehoord. Er passeren heel wat trucjes uit de doos van James Blake (die aanzwellende synthesizers!), van Bonobo, en als ook Maribou State zijn eigen nummers op elkaar beginnen lijken – draai ‘The Clown’ en ‘Midas’ maar eens na elkaar – dan houden wij het voor bekeken. Mooi is het allemaal wel, en ‘Say More’ met zang van Jono McCleery willen we nog wel eens op de radio horen voorbijkomen, maar als geheel is ‘Portraits’ even opwindend als een lege koelkast na twee weken vakantie.
