Of hoe een mens familie ontmoet

Als afsluiter voor de werking in de huidige locatie besloot vzw Wit.H er een feestje van te maken met Anus Nocturnum en Wild Classical Music Ensemble.

Het gebouw waarin de vzw zijn ding kon doen, is namelijk nogal bouwvallig, om het eufemistisch te stellen. En zoals de Stad Kortrijk betaamt, vliegt het gebouw ongetwijfeld tegen de vlakte, om plaats te maken voor een of ander prestigieus project van een makelaar met nauwe banden met het stadsbestuur onder het motto: meer volk naar deze levendige stad trekken. Welk volk weet niemand, de leegstand van winkels is enorm en zelfs op soldendagen is er nauwelijks volk op de baan. Maar soit, het gaat om het gebeuren zelf.
Anus Nocturnum aka Nolf Kaka, heerser over teensletsen en tentsletjes, mocht aantreden met zijn modulaire apparatuur en de dames van de Slonzige Sloeries speelden muziekjes voor en na. Maar ze hadden allen pech, want ze mochten aantreden na het optreden van het Wild Classical Music Ensemble, en dat was nogal ondankbaar. De aanwezigen waren namelijk een allegaartje van vrienden, kennissen, familie en andere verloren gelopen geïnteresseerden die kwamen om het WCME te zien, dat met dit concert (en het kleine toegangsgeld) een kleine financiële opstap aanlegde voor het opnemen van een nieuw album in het najaar.

Het winderige maar warme weer en de locatie zorgden ervoor dat het gros van de aanwezigen in eerste instantie in de binnentuin aan het pintelieren ging, bijna tot op het moment dat één van de organisatoren de mensen aanmaande om binnen te gaan in de concertruimte, want het zou beginnen.


Nederlandstaligen en Franstaligen, al dan niet met een beperking, verenigen zich op het podium, want dat is WCME. Hier wordt geen onderscheidt gemaakt tussen zienden en blinden, mensen met een verstandelijke beperking of niet. Wat wel opviel was dat de meesten onder hen eerder gespannen op het podium stonden. Dat werd mee veroorzaakt door de aanwezigheid van veel familie en bekenden van de muzikanten, want hun spontaniteit toch ietwat fnuikte. De concurrentie tussen de Franstalige zanger (Sébastien Faidherbe) en de man met de pet (sampler) die elkaar verbaal naar de loef steken, viel deze keer wat weg. In West-Vlaanderen spreekt men Vlaams, en de zanger hield zich daardoor, meer dan zijn gewoonte is, wat op de vlakte. De man met de pet, die later Wim bleek te heten, ging enthousiast zijn gang om de nummers aan elkaar te kletsen, waarbij hij ook zijn vader, die maar voor het eerst naar een show kwam zien (niet echt netjes vonden wij), bedankte om te komen. Muzikaal kwam het niet helemaal los. Het zit er wel in, maar kwam er deze keer niet helemaal uit. Of misschien was de ‘dirigent’ annex gitarist (Wout Wittewrongel), net een beetje te prominent aanwezig. Het was het euvel op hun vorige plaat ‘Tapping Is Clapping’, en ook nu vonden we zijn aanwezigheid, ook door zijn volledig loos gaan op de muziek (dat mag natuurlijk) een beetje te opdringerig. De aandacht mag vooral naar de anderen gaan, al begrijpen we best dat enige sturen noodzakelijk is. Een beetje als drummer Damien Magnette, die mee stuurt naar de muzikanten toe, maar zich verder afzijdig houdt en gewoon drumt. Al blijven het details, want door hun verschijning, inzet en al dan niet gespeelde gekte, zijn het toch net de anderen die de aandacht naar zich toe trekken, hoe groot of klein hun rol in sommige nummers ook is. En ze mogen naar Amerika, zeiden ze telkens opnieuw, wat meteen hun grote drijfveer bleek te zijn om er iets moois van te maken.
Na het concert, en voor dat Anus Nocturnum aan zijn ondankbare taak kon beginnen, stroomden velen naar de tuin of naar de stad. Wij bleven weeral eens plakken en werden aangesproken door een ons totaal onbekende man, die echter onmiddellijk wist wie ondergetekende was. Tja, twee druppels lijkend op de vader, en die man bleek familie te zijn, de (ex?)-man van de jongste zus van mijn moeder. En diens zoon, wel, dat was voornoemde Wim, wiens pa voor het eerst kwam kijken. Totaal onverwacht, deze ontmoeting, die ook niet zo fraaie momenten uit de familiegeschiedenis naar boven bracht. Het heeft zo zijn redenen dat we al drie decennia elk familiecontact mijden, maar het blijft niet lukken, zo constateerden we op deze avond. Maar we hebben nu wel een mens leren kennen (toen we hem eerder zagen was hij nog een kleuter) die naar Amerika mag met zijn band, het Wild Classical Music Ensemble. En dan zijn we toch een beetje minitrots op deze mens (en niet op zijn pa).

Gezien: Wild Classical Music Ensemble + Anus Nocturnum + Slonzige Sloeries, 23 juni 2017, Vzw Wit.H, Overleie, Kortrijk
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
Wild Classical Music Ensemble - (c) Stephan Vercaemer
geplaatst:
di 27 jun 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!