Ode aan Karel

Het was een beetje een vreemde dag, afgelopen zaterdag.

We wisten van het bestaan van café Den Deugniet, uitgebaat door de mensen van het vroegere The Steeple in Waregem. We waren er echter nog nooit eerder binnen geweest. We zijn niet zo’n cafégangers, tenzij we het kunnen combineren met een concert ter plaatse, alwaar we dan meestal ook blijven plakken aan de toog.
Een mooie gelegenheid bood zich aan toen we vernamen dat Struggler er een concertje zou spelen. De band uit Hamont-Achel (ja, het Brassersdorpje) rond de immer sympathieke René Hulsbosch bestaat sinds 1979. In tegenstelling tot veel tijdgenoten bleef Struggler altijd een beetje onder de radar, net als hun sporadische releases. Dat blijkt ook nu nog het geval, want druk was het zeker niet.


We hadden eigenlijk afgesproken met een oude kameraad die we eindelijk, na een kwart eeuw, nog eens zouden ontmoeten. Een band die stamt uit de punk en coldwavetijd paste daar wel bij, daar we beiden met die muziek zijn opgegroeid. Bijpraten, pinten drinken en een concertje kijken, ja, daar hadden we wel zin in. Alleen gebeurde het onverwachte, en hoorden we dat de kerel een dag of twee eerder plots was overleden. Klote. We hebben ons dan maar ter plekke ingebeeld dat hij er ook was en we het gebeuren met hem deelden.
En Struggler? Veel of weinig volk, de band gooide zich helemaal. Een ontketende Hulsbosch, alle klassiekers (in onze oren dan toch) die de revue passeerden, en in de tweede helft mocht ook zoon Alain Hulsbosch zijn ding komen doen. De helft maar, een soort straf omdat hij nooit naar de repetities komt. Nochtans, zijn gitaarspel werkt wonderwel bij de nummers. Hij heeft de poses, de vingervlugheid om door alles heen te soleren zonder dat het stoort en daarmee eigenlijk de muzikale catalogus van Struggler een boost gevend. Relatief nieuwe nummers werden afgewisseld met oudjes tot hele oudjes (eerste single ‘Wanted’ /  ‘Don’t Care’) bijvoorbeeld. En dat ‘Don’t Care’, het levensgenieten en zich nergens iets van aantrekken, ja, dat was ook Karel. Struggler speelde het nummer twee keer, want ondanks het weinige publiek werden er op algemene vraag bisnummers gespeeld. Maar de band had er geen meer.
Het geluid was goed, de pinten ook (al was de kater de dag erop wat minder), de band in vorm, Hulsbosch een sympathieke peer. Een eigenzinnige in memoriam voor een kameraad die we nu jammer genoeg helemaal niet meer gaan terug zien.

Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer

tekst:
Gonzo circus
beeld:
Struggler - (c) Stephan Vercaemer
geplaatst:
di 21 nov 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!