In deze tijden waarin we dagelijks met onoplosbare wereldproblematiek geconfronteerd worden, is het goed om te realiseren dat het meeste leed in onze wereld nog altijd heel klein is. Owen Ashworth schrijft al sinds zijn dagen als Casiotone For The Painfully Alone miniverhaaltjes waarin het leed tussen de regels verborgen zit en volkomen onvermijdelijk is. Anekdotes uit levens waarin weinig gebeurt, nooit gezegd wordt wat gezegd moet worden, alles voortkomt uit mislukking en verder op weg is naar mislukking. Het titelnummer van zijn nieuwe plaat gaat bijvoorbeeld over een man met een ongelukkige jeugd, die nu een neefje heeft waarvan de vader is overleden. Neefje ontspoort, zijn zus vraagt hem er voor het ventje te zijn, maar als het neefje in problemen belt, krijgt hij nul op rekest. Het leven is hard, dat was het voor mij en dat wordt het voor jou ook. Ashworths neiging om alle lulligheid in zijn teksten extra aan te zetten door de muziek ook lekker knullig te houden is inmiddels verleden tijd. ‘Nephew in the Wild’ is zelfs de best klinkende plaat die hij ooit maakte. Het geluid is ronduit weelderig, met in bijna ieder nummer wel een heerlijke autoharp, een pedalsteelsolo of zelfs dameszang in ‘My Love For You Is Like A Puppy Underfoot’. Een paar wat onbeduidendere nummers daar gelaten, is dit Ashworths meest volmaakte werk tot op heden. Hij doet weinig nieuws, maar wat hij doet doet hij steeds beter.
