De drie stukken ‘Dix Etudes De Musique Concrète’ uit 1988, ‘Variations’ uit 1990 en ‘Crayonnés Ferroviaires’ uit 1991 van Michel Chion staan nu samen op een nieuwe plaat. Het is geknipte en geplakte muziek van bewerkte geluiden opgenomen met een taperecorder. De vijfde etude bijvoorbeeld, ‘Craquements’, klinkt als een krakende deur, of ander hout dat wordt bespeeld. Of neem ‘Rêverie’, de vierde, als stromend water, een flesje dat langzaamaan wordt leeggeschonken, alsof je als luisteraar in het binnenste zit van een klokkende keel, een vloeibare droom. ‘Crayonnés Ferroviaires’ dan weer klinkt bij tijd en wijlen als een onophoudelijke trein, zichzelf herhalend in het eigen vooruitsnellen. Maar dat alles wat je hoort doet er eigenlijk niet zoveel toe. Of althans, dat wat je kan aanwijzen als geluidsbron doet er niet toe. Het geluid als materiaal wel. Chion werkte in 1970 bij de Franse radio als assistent van musique concrète-nestor Pierre Schaeffer, die in 1966 zijn ‘Traité Des Objets Musicaux’ publiceerde. Schaeffer zocht naar een nieuwe muziek aan de hand van ontwikkelingen in opnametechniek en geluidsynthese, een muziek onttrokken aan de klassieke traditie strikt gebouwd op tonen. Zo werkt ook Chion, met klank als materiaal, met brokstukken bewerkt geluid. Dat levert in ‘Variations’ een ruim tien minuut durende tocht langs allerhande klanken, Franssprekende stemmen, gezang en in de verte herkenbare flarden muziek geknipt uit andere muziek. Het is muziek die constant in transitie is van geluidsobject naar geluidsobject.
