Nostalgie vatten in drie woorden: Au Revoir Simone doet het met de bandnaam. Het Brooklyn trio is van de Instagram generatie die graag de werkelijkheid vertroebelen met filters van ouderdom en verloren dagen. Een generatie die massaal nieuwe retro-camera’s koopt om met rolletjes die te lang in de zon hebben gelegen foto’s te gaan schieten. En een generatie die met liefde teruggrijpt naar de keyboards en synthesizers van de jaren 1980, maar even innig knuffelt met de indierock waar de dromerige synthpop plaats moest maken. En dat dan nu mengen. Au Revoir Simone maakt zich er schuldig aan. Synthpop van het dromerige, zoetzure disco soort, dat op het eerste gehoor vooral lief klinkt, maar stiekem onder de oppervlakte schroeit afgewisseld met springerige indiepop of atmosferische postrock schetsen, hier en daar hintend naar de hoogtijdagen van Morr Records. Maar allemaal met een nostalgische Synthstagram filter er over heen. Een droom van een toekomst dit nooit is gekomen, maar door de gehele jaren 1980 voortdurend werd beloofd. Echo’s van Stereolab en Bronski Beat in een nauwelijks nieuw te noemen jasje. Maar de generatie van Au Revoir Simone draagt geen nieuwe kleding. Zij leeft in uitgewoonde oude jassen en vintage bloemenjurkjes met groot overbloezende bloezen ook al ‘ns door een ander gedragen en fleurt deze op met een paar nieuwe kleine details. Sterker, het geeft die oude vergeten lappen nieuwe leven en nieuw elan, waardoor je bijna zou vergeten waarom je het überhaupt twintig jaar terug al hebt weggegooid. Betoverend mooie nostalgie gevat in drie woorden dus.