Na twee albums op Cheap Satanism (‘Valparaiso’, 2010, en ‘Dead As A Dodo’, 2012), een al net zo Brussels label als Humpty Dumpty, is het tijd voor verandering. Van label dan toch, want de band bestaat nog steeds uit Clément Nourry (gitaar, vervelende stem), Gilles Mortio (bas, keyboards, zang), JP De Ghest (drums, zang) en nieuweling Alice Perret (keyboards, viola, zang). Die toevoeging vervelend zou vervelend zijn als we het bij iedereen zouden hebben gezet, maar we vinden het eigenlijk wel. Pascal Deweze, van velerlei bands waaronder Metal Molly en Sukilove, speelt bas op ‘Ghost Train’ en nam deels de plaat op in zijn studio in Hoboken. De andere helft deed Joy As A Toy gewoon zelf. De eerste keer dat ‘Mourning Mountains’ op stond, konden we het schijfje na drie nummers gewoon afzetten. We vonden opener ‘Action Love’ nog ok, zeker wat de muziek betreft. De kleinste begon echter al te morren. We zaten aan tafel voor het avondeten. Steevast wordt er dan muziek gedraaid (geen radio want daar kan niemand hier ten huize tegen) om elkaars eetgeluiden naar de achtergrond te duwen. Na drie nummers weigerde de kleinste verder te eten. Met dit soort muziek kan hij niet eten, zei hij. De cd moest af. Hij wilde het hoesje zien, om te onthouden dat hij het ding nooit meer zou hoeven te beluisteren. Heeft hij een punt? Hij heeft al zijn punten. De muziek valt meestal nog mee, al zijn we nooit onder de indruk. Het zijn de stemmen die ons met afschuw vervullen. En doordat er een veelheid aan stemmen opduikt, en die ook nog nauwelijks hun mond dicht houden, werkt ‘Mourning Mountain’ ook ons behoorlijk op de zenuwen. Ook als er geen kinderen in de buurt zijn en we de plaat, plichtbewust, opnieuw draaien.
