Mirrors Against The Sun

Als kind speelde Francesca Lago piano, waarna ze als veertienjarige de gitaar ter hand nam en al snel kleine optredens ging verzorgen. Zoals veel beginnende gitaristen speelde ze eerst punkrock, in haar geval met de band The Wrongside, waarna ze al snel beter leerde spelen en toe was aan enige verandering. In 1997 bracht ze haar solodebuut uit, meteen met de legendarische Marc Ribot als gitarist. Lago zelf houdt namelijk net zo goed van zingen, al doet ze dat op een heel eigen wijze. Een kraakje hier, een hapering daar, het houdt haar niet tegen om haar diepste zielenroerselen op aandoenlijke wijze te uiten. Na die plaat en de daarbij horende promotie was ze een beetje uitverteld en lonkten andere avonturen buiten het muzikale veld. In 2009 dook ze plots weer op, met ‘The Unicorn’, gevolgd door ‘Siberian Dream Map’ twee jaar later, beide op het Zwitserse On The Camper Records. Haar muze was terug en dat laat ze nog eens goed merken op haar nieuwe album ‘Mirrors Against The Sun’, waarop tien dromerige poppareltjes prijken. Dwarse pareltjes dat wel, die raakvlakken hebben met bands als Blonde Redhead en Stereolab. Cellist Zeno Gabaglio en multi-instrumentalist Leziero Rescigno mogen de Italiaanse schone opnieuw begeleiden. Ze mogen deze keer de meer noisy toets van de voorgaande plaat amper inzetten. Een beetje dromerige shoegaze mag echter wel, en vooral veel klanken produceren die de melancholie die van elke gezongen noot afdruipt ondersteunen. Probeer het door gastgitarist Max Lotti van bevreemdende gitaar voorziene ‘Modular C’ of het schattige ‘The Desert’, waarin Lago zich breekbaar opstelt, om naar het einde van het nummer toe haar punkroots de vrije loop te laten. Net zo’n avontuurlijke dame is Nadj. Ze reist al meer dan twintig jaar de vooral Franstalige wereld rond, begon met klassieke muziek op haar vijfde, leerde gitaar toen ze twaalf werd en ging op zwier met Arno, Brigitte Fontaine op twintigjarige leeftijd. Ze ontmoette Gary Lucas, die met haar een reeks nummers inblikte en sindsdien duikt Nadj zo nu en dan op met een nieuwe plaat. Om opnieuw in de belangstelling te komen en geld in te zamelen voor een langspeler, blikte ze vier nummers op voor ‘Ep’. Daarop laat ze diverse kanten van haar kunnen horen. ‘Le Ciel De Niet’ componeerde ze met mandoline en het nummer heeft iets poppy en romantisch. ‘La Fièvre’ combineert stevige rock met tribale ritmes en is tegelijk de uitschieter van het stel. ‘Le Lion’ is net dat tikje te veel Anouk om te bekoren. Afsluiten doet ze met ‘Toutes Les Fontaines’, dat haar rustiger kant laat horen, iets waar we wel meer van willen horen. En inderdaad, allemaal in het Frans, al liet ze zich begeleiden door de Italianen van Il Teatro Degli Orrori.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
FrancescaLago_LAGO
geplaatst:
wo 16 mrt 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!