Het Zwitserse Sinner DC maakte de afgelopen twintig jaar een verandering door die aan The Notwist doet denken. Van punkrock in de stijl van Bad Religion en Fugazi van bijvoorbeeld Panoramic (2000) via kabbelende elektronische beats en pads op een plaat als Crystallized (2009) is de band aanbeland bij subtiele, goed verzorgde high-browambient; high-brow, onder andere omdat het album tot stand kwam in samenwerking met een museum. MEG/CDG bevat namelijk zes stukken, die zijn gebaseerd op muziek uit de jaren 1930, 1940 en 1950 uit de collectie van het Museum of Ethnography of Geneva, waarnaar de titel verwijst. Deze collectie bevat duizenden opnamen van over de hele wereld, vergelijkbaar met het Smithsonian Folkways-archief of het The American Folklife-collectie van Alan Lomax. In The Field-achtige tracks MES en LOS valt hier echter nog weinig van te herkennen, maar MEM maakt op uiterst effectieve manier gebruik van een uitvoering van de traditional See-Line Woman, dat bekend werd in de uitvoering van Nina Simone, maar waarschijnlijk al stamt uit de negentiende eeuw. Het roept herinneringen op aan het album Play, Moby‘s eerbetoon aan Alan Lomax uit 1999, terwijl de vervormde blazers en strijkers in respectievelijk ASP en WAW doen denken aan Königsforst van Gas. Hoewel het procedé niet bijzonder vernieuwend is, is MEG/CDG toch een zeer aardige plaat, waarop het lekker zwijmelen is.
De donkere opener Divulge van Bookworms nieuwe ep Standards of Beauty sluit hier naadloos op aan. Dit alias van de Amerikaanse producer Nik Dawson trok vooral aandacht met zijn ep’s op het L.I.E.S.-label: compromisloze, maar zeer kleurrijke techno. Ook zijn recente album Xenophobe verraste door veelzijdigheid. De titel kan dan ook niet anders dan ironisch worden opgevat. Standards of Beauty is in dat licht een verrassend consistente ep, al is juist het titelnummer een dissonant in dubbel opzicht, want tussen de mistige dubtechno van Patterned en 500 Wounds vallen de repetitieve, haast industriële arpeggio’s nogal zwaar op de maag.
