Mayday

Het gaat lekker met Alexander Ridha. Het geluid dat hij als Boys Noize met debuut ‘Oi Oi Oi’ (2007) neerzette heeft ontegenzeglijk invloed gehad op de EDM-hype in de Verenigde Staten. Inmiddels is hij door muziektijdschrift Rolling Stone opgenomen in de top-10 van ‘deejays die de wereld overheersen’ en geldt hij in de VS als uitstekend live-act. Goed, het gaat om een voormalig rockblad in een land waar goede elektronische dansmuziek nog steeds in de underground zit. Maar toch. Kan Ridha in zijn zak steken. Op deze vierde langsspeler, verschenen op z’n eigen platenlabel, kiest de Berlijner voor een schaamteloos toegankelijk geluid. Hij werkt er samen met Poliça, Hudson Mohawke, Remy Banks, Spank Rock en Benga. ’Mayday’ is uitermate geschikt voor de Amerikaanse EDM-markt. De nummers zijn eenvoudig, drijven op diepe bassen, maken gebruik van kinderlijk eenvoudige ritmes en geluidjes, zijn dansbaar én kennen een aanstekelijke hook. Geen cliché is Ridha te bont. Zo is ‘Rock The Bells’ doordrenkt met acid-invloeden die zo exemplarisch zijn voor de Amerikaanse breakbeat-scene, komt in ‘Dynamite’ een amen-break voorbij en flirt ‘Birthday’ met commerciële hiphop, trance en filterhouse. Schaamteloos dus. En plat. En toch is ‘Mayday’ een aanstekelijk album geworden. Want hoe bloedcommercieel ook, de nummers blijven overeind doordat Ridha ze, naast het toevoegen van cliché-elementen, óók stript tot de essentie. ‘Midnight’ klinkt als het beste van Black Strobe, ‘Revolt’ als Vitalic op acid en het titelnummer als de beste euforische rave. Dat heeft Ridha toch verdomd goed voor elkaar.

tekst:
Theo Ploeg
beeld:
Boys_Noize_Mayday
geplaatst:
wo 28 dec 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!