De laatste seconden bewustzijn vooraleer je in slaap valt: daar haalde Lapalux inspiratie voor zijn nieuwe album. Alle spanning en dynamiek die de Brit zijn debuutplaat âNostalchicâ kenmerkten, hebben hierbij plaats moeten maken voor een slaapverwekkend geheel. De hoes van het âLustmoreâ zegt genoeg: kreeg âNostalchicâ nog een abstracte, verknipte cover mee, dan staan het gevulde cocktailglas nu verlaten op de bar. Lapalux heeft zijn geluid gepolijst en daar worden wij niet vrolijk van. âClosureâ, waarop hij bijstand krijgt van zangeres Szjerdene, klinkt salonfähig. Net als âPuzzleâ met zang van Andreya Triana, dat door de slaperige saxofoon een extra melig kantje meekrijgt. De wringende ritmes en samples van âDon’t Mean A Thingâ – het eerste nummer dat ergens heen gaat – en â1004â, een ode aan de vorig jaar overleden DJ Rashad waarop Lapalux experimenteert met vederlichte footworkritmes, brengen even beterschap. Op âMake Moneyâ, het voorlaatste nummer, schiet Lapalux plots helemaal wakker en gaat hij aan de slag met kille, kale geluide uit de trapscene. Maar tegen dan is het kwaad al geschied. De volgende keer graag opnieuw wat meer lust en opwinding! Waar heel wat opwinding vanuit ging, was het folkjazzcombo Portico Quartet. Inmiddels heeft percussionist Keir Vine, die de in 2011 vertrokken Nick Mulvey verving, de band verlaten, zodat het kwartet herleid is naar een trio dat verdergaat onder de naam Portico. Met de naams- en personeelswissels zijn ook zo goed alle jazz- en folkinvloeden verdwenen. De band spreekt van een compleet nieuwe start en ziet âLiving Fieldsâ als een nieuw debuut. Was het vorige album al vrij elektronisch getint, dan trekt Portico nu volop de kaart van de beats en de bassen. Alle instrumenten lijken verdwenen. De stemmen van onder meer Jamie Woon, singer-songwriter Jono McCleery en Joe Newman (Alt-J) sluiten mooi aan bij de duistere muziek, maar toch klinkt de band wat onthoofd zonder de creativiteit van zowel Mulvey als Vine. Portico Quartet had een uniek geluid, nu hoor je een zoveelste variatie op de postdubstep van Jamie xx en Mount Kimbie. âSommige mensen zullen het niet smaken, maar we hopen dat we na verloop van tijd meer fans zullen bijwinnen dan verliezenâ, zo licht de band zijn transformatie toe. Wij zijn daar nog niet zo zeker van.
