Op tien jaar tijd vervelde Matthew Houck van eenzame, ietwat onzekere zanger naar een artiest die zijn pad gevonden heeft. In 2005 verscheen ‘Aw Come Aw Wry’, zijn tweede album, maar de eerste waar hij echt aandacht mee kreeg. Na ‘Pride’ (uit 2007), tussendoortje ‘To Willie’ (2009) en ‘Here’s To Taking It Easy’ (2010) werd de discografie verder aangevuld met ‘Muchacho’ (2013). Qua stijl maakte de man zoals aangegeven een hele evolutie. Aanvankelijk nog vooral puttend uit folk en indierock werden er alsmaar meer elementen uit soul, gospel en country toegevoegd. Dit muzikale decennium van Phosphorescent wordt nu passend afgesloten met een magistrale liveplaat. De opnames daarvan gebeurden verspreid over vier avonden in The Music Hall in Williamsburg begin vorig jaar. De band was na maandenlang touren volledig op elkaar ingespeeld. Een tournee waarop ikzelf de band al twee uitstekende concerten zag spelen. Nooit had ik ze beter gezien en dat komt ook tot uiting op deze negentien songs tellende plaat. Sommige van de klassieke songs (‘Wolves’, ‘A Picture Of Our Torn Up Praise’) zijn weliswaar in verschillende versies terug te vinden. Maakt op zich niet zoveel uit. Na een aarzelende start werden we vanaf het hartverscheurende ‘Song For Zula’ volledig meegetrokken in de wereld van Houck en zijn band. Voor de gelegenheid aangevuld met de nodige extra muzikanten waaronder strijkers. Andere hoogtepunten zijn het van elektronica voorziene ‘Ride On/Right On’, de uitgesponnen soloversie van ‘Wolves’, het weidse ‘Los Angeles’ en de dampende afsluiter ‘At Death. A Proclamation’. Benieuwd dan ook wat het volgende decennium brengt voor Matthew Houck.
