Masturberen, een krantenwijk, een harde pik en een verzameling aan vrouwonvriendelijke woordgrappen gegoten in een achtentwintig minuten durende punkjas; kwinkslagen en drie tot vier akkoorden. Dertien nummers die de omschrijving in het dozijn maar net ontstijgen. Dit omdat er tussen alle flauwigheid toch ook hier en daar een moment zit dat er daadwerkelijk even gegniffeld kan worden, omdat een woordgrap goed valt. Niet vaak, maar het gebeurt. Even zo lukt het Orgaanklap af en toe ook om de dertig jaar oude formule van punk en hardcore een interessante invulling te geven, door er net een accent jazzgekkigheid doorheen te werpen of een andere tegendraads beweging. Toch is dat, zelfs in de combinatie, niet genoeg om meer dan wel leuk te worden bevonden. Met De Raggende Mannen als lat voor dit soort Nederlandstalige bands, is het moeilijk om uit te blinken, en helaas moeten we bij Kwarktassen constateren dat Orgaanklap niet meer doet dan onder die lat doorwandelen. Een poging tot springen is het hoogst haalbare. Krach daarentegen springt wel degelijk, zij het vooral over de lat die de band uit Arnhem/Nijmegen met het naamloze debuut in 2011 had gelegd. Op Last Time I Checked This Was My House stapt Krach resoluter op de elektro-synthpop trein en begeeft zich duidelijker in de muzikale regionen van de jaren 1980. Vroege house -en raveinvloeden, gemengd met postpunk en synthwave vormen de basis voor de pop die het kwintet op de tweede leg maakt. Aanstekelijke pop waar vooral Daddy Issues en Cough Of A Junkie onontkoombaar in het hoofd nestelen. Verwijzingen naar Depeche Mode, Nine Inch Nails in een popjas en vrij letterlijk naar Michael Jackson zijn zo te maken, maar passen wel in een sterker ontwikkeld eigen geluid. Niet alleen een beter album dan de voorganger is Last Time I checked This Was My House vooral een muzikale sprong voorwaarts, waar Krach weliswaar drie jaar voor heeft moeten aanlopen. Maar het waren drie jaar wel besteed.
