Twee jaar geleden landde de Franse band Vaudou Game met een spectaculaire salto mortale in het blikveld van muziekliefhebbers met hun debuutcd Apiafo. Geleid door Peter Solo uit Togo, de enige Afrikaan in het gezelschap, hadden ze een zeer kruidige mix gemaakt op basis van de muziek bij vaudou-rituelen zoals Solo die in zijn familie gehoord had. Solo zelf liet diep in zijn strot kijken, tot op de bodem van hart en ziel. Sindsdien toert de band met succes langs podia en festivals. Na zo’n kanonschot als binnenkomer is het de vraag wat voor vervolg ze daarop zouden produceren. De tweede cd Kidayu ligt er nu, en het moet gezegd: het valt me niet mee. Aan het krakkemikkige orgeltje met de bibberige geluidjes van veertig jaar geleden hebben ze een analoge synthesizer toegevoegd, die meteen een uitgebreide solo mag verzorgen. Het is meevaren op een huidige trend, zonder dat het een meerwaarde in de muziek betekent. Op zich zou dat nog niet zo erg zijn, maar wat de heren laten horen steekt toch wat bleekjes af bij hun eersteling. Dat zit vooral in de zang van Solo zelf. Het lijkt of hij zijn kruit verschoten heeft, en nu dan maar op halve kracht opereert. Het gitaarwerk blijft prima in orde. De blazers zijn opnieuw smeuïg. Maar al met al is dit toch te veel een herhaling van zetten. Veel nieuws heeft Vaudou Game niet te vertellen. En wat hen bewogen heeft om zo’n spuuglelijk hoesje erbij te leveren, is me echt een raadsel.
