Het Britse Portico Quartet is de afgelopen maanden in Nederland en België vooral de jazzfestivals afgegaan. Terwijl een clubtour ze toch ook niet had misstaan. Het is misschien niet de standaardopstelling die we vaak in de clubs zien, zo met die saxofoon in het middelpunt en de Zwitserse hang drums, maar toch. Het is ook zeker geen standaard jazz dat het Portico Quartet maakt. ‘Isla’ is eerder een ratjetoe, van (free)jazz, niet-westerse muziek, postrock en nog meer moois, uitgevoerd door vier topmuzikanten. Wie vreest voor kil en statisch toonladdergefröbel kan gerust ademhalen. ‘Isla’ is meer dan enkel een vingeroefening in virtuositeit. Ieder van de tien nummers is sterk opgebouwd en altijd keert het heilig vuur terug. De nummers zijn juist krachtig dankzij een flinke scheut zeggingskracht en emotie die nergens achterwege wordt gelaten. De kracht van de compositie krijgt altijd voorrang op de techniek. De saxofoon van Jack Wyllie is het sterkste punt op ‘Isla’. Nergens storend op de voorgrond, maar altijd langzaam opkomend en waar nodig op volle kracht geblazen. Het Portico Quartet is eigenlijk te goed en te breed om een jazzgeheim te blijven. Het is te hopen dat ‘Isla’ daar verandering in brengt.
