Trans_Am_California_Hotel
Transamplification
Shit Rock Motherfuckers is het motto van Sludgefeast, en deze keer gebruiken ze daar een dubbelcd voor. Waarom dat is, blijft voor ons een mysterie. Elke cd bevat dan wel dertien songs, maar duurt nauwelijks een kwartier, dus dat kon wel allemaal samen op één schijfje. Op wat het paarse schijfje wordt genoemd, staat nog een veertig paginas tellend e-book over de bandleden, hun kindertijd, hun voorliefdes en allerlei onzin waarin eigenlijk niemand is geïnteresseerd. Al is het een extra als een ander natuurlijk. En de zesentwintig korte liedjes die we vinden op dit dubbelschijfje? Die zijn super, zoals we inmiddels van deze band gewoon zijn en ook verwachten. Met zijn drieën zijn ze, deze Britten, die vooral houden van fuzz, luid, noisy, feedback en bas, zeer veel bas. Twee mannen (respectievelijk drums en gitaar) en één vrouw die zich bassend duidelijk weet staande te houden tussen het geweld van haar twee kompanen. Regelmatig doet Coirin ook zangsgewijs een duit in het zakje, en net door deze afwisseling vervelen deze twee cds geen seconde. Zou ook erg zijn met zon beperkte tijdsduur natuurlijk. Al werkt het wel, want net doordat de meeste songs amper de minuut halen, knallen ze er lekker in en zijn ze al voorbij vooraleer we ons afvragen of constateren dat de liedjes eigenlijk wel erg weinig om het lijf hebben. Erg is het niet. Sludge garagerock moet niet ingewikkeld of intelligent zijn, maar moet keihard rocken, en dat doet Sludgefeast zeker.
Anne-JamesChatonAn_Transfer
TransAm_Thing
Sludgefeast_Transamplification
Trans Am en de vocoder
Dit bericht is voor iedereen die genoten heeft van het concert van Trans Am afgelopen vrijdag in dB’s in Utrecht. Dat er veel fans aanwezig waren in de zaal was helemaal niet zo gek. Het was hun enige show in Nederland. Maar wie van jullie kan mij vertellen waar ze in ‘s hemelsnaam over zingen? […]
transam1
Trans Am rockt dB’s. foto: Klazien Schaap
Trans-am-e1309293810393
Trans-am
Interview: Arturo Kameya
Met de nieuwe tentoonstelling van Arturo Kameya, niet alleen over zijn thuisland Peru, maar over Latijns-Amerika in bredere zin, wil hij allesbehalve de problemen die daar spelen romantiseren. ‘Een belangrijk thema is hoe het leven is in een staat die op bijna elke manier faalt’, vertelt hij aan Maarten Buser. Zijn kennis over de geschiedenis van Peru wil Kameya inzetten om te kijken naar hoe het is om in het Westen te wonen. De tentoonstelling is tot 26 mei te zien in Marres te Maastricht. Het hele interview lees je in onze nieuwste editie.