Jonge hond Francesco Tristano Schlimé zet zijn pianoverkenningen buiten de concertzaal voort. Getraind en gevierd als klassieke concertpianist besloot hij een aantal jaren geleden dat een mens niet van Bach alleen kan leven. In 2007 verscheen ‘Not For Piano’, een door Murcof geproduceerd album met onder meer covers van Derrick May, Jeff Mills en Autechre, gemaakt met vrijwel alleen maar piano. Een conceptplaat, die het ergens midden hield tussen new music Mills’ ‘The Bells’ leek opeens heel erg op Wim Mertens en moderne jazz. ‘s Mans reputatie was gevestigd, en sindsdien werkte hij samen met Moritz von Oswald en trad hij op met Murcof. Met ‘Idiosynkrasia’ bouwt Tristano voort op die ervaringen, en levert hij een gevarieerd werkstuk af waarop hij zich uitleeft in zijn verschillende muzikale voorkeuren. Dat is zowel modern klassiek, als techno, als jazz en alle mengvormen die je daarvan kan maken. De technonummers werken het beste, misschien omdat de plaat werd opgenomen in de studio van Carl Craig, maar misschien ook omdat Tristano zich door het minimalisme niet al teveel kan verliezen in gepingel in de hoge registers. Wanneer dat wel gebeurt, zoals op ‘Eastern Market’, is het resultaat behoorlijk cheesy. Het kan sowieso geen kwaad als je een beetje van jazzy piano houdt, want die keert in veel nummers terug. De verschillende stijlen zijn het beste in balans op ‘Fragance De Fraga’, dat in het verlengde ligt van wat Tristano eerder met Von Oswald deed, maar het prijsnummer is de lange afsluiter waarop de elektronica langzaam maar zeker de ruimte om de repeterende new music-piano overneemt. Een mooi einde aan een wat onevenwichtige plaat.
