‘De kinderen van de slangdraak’. Vrij vertaald heet het eerste soloalbum Elko Blijweert zo. Morbide en ambitieuze titel, want de slangdraak is de dodelijkste aller slangen. En is geboren uit de bloedende ogen van de absoluut ravissante Griekse godin Medusa. Sommige van deze -op Blijweerts composities voor kindertheater en moderne dans gebaseerde- nummers klinken écht heel mooi. Het zwierige en zomerse ‘Krokodil’, bijvoorbeeld. ‘Crawling Night Bears’ heeft ook iets zwoels, maar bleeps en een donkere toetsenpartij maken dat nummer al een pak zwaarmoediger, en zo klinken ook de nachtelijk aandoende synthscapes ‘Aurelia’ en ‘Save The Knight’. Het wufte ‘Une Fille A La Plage’ lijkt dan weer zorgeloos te flirten met reclamemuziekjes voor de plaatselijke ijscoman, terwijl ‘Cochon Torrero’ expliciet met soundtracks bij spaghettiwesterns flirt. En zo blijft deze lp, via experimentele afro pop, pendelen tussen John Carpenter en Ennio Morricone. Behalve mooi is dit schijfje dus gevarieerd. En gevaarlijk? Niet echt, maar dat hoeft ook niet. Gevaarlijk en boos klinkende muziek is er immers genoeg. Speelse, warme en écht creatieve platen zijn er veel minder, maar ‘I Bambini Di Basilisco’ is er w’l zo één.
