Het Gedachtegoed #11: Aankondigingspolitiek

Gedachtegoed104
Het Gedachtegoed

Marieke had het wel gemerkt: John liep er opvallend fris en monter bij de laatste tijd. Ze wilde zichzelf geen valse hoop geven, maar het leek zelfs dat hij de sombere winterdagen voorgoed achter zich had gelaten. Ja, zo had Marieke het graag. John werd ook hoe langer hoe meer een ochtendmens. Nog voor de wekker de kans had Johns tinnitus te overstemmen, sprong hij gezwind het bed uit, nam hij een douche, kleedde hij zich aan, en wachtte hij geduldig, een recycleerbaar bekertje koffie in de hand, bij de brievenbus.

Vandaag was het een bijzondere dag, zo was Marieke niet ontgaan. Gisteren werd het immers voorspeld in de krant: deze ochtend zouden De Eerste Namen worden aangekondigd. De Eerste Namen!

John kon zich wel in zijn handjes klappen van plezier, iets wat hij anders nooit in het openbaar zou doen. Maar nu liet hij zijn gevoelens de vrije loop, al was het dan maar even, tussen het begroeten van beide buurmannen door. Jazeker, vandaag was zonder discussie een hoogdag te noemen. Meestal, zo wist John met stelligheid, gaat het bij de eerste reeks al meteen om de grote namen, de kleppers, de klassebakken, de artiesten van één miljoen. Ja, daar kon John behoorlijk gerust in zijn. Wat hij zich afvroeg, was hoeveel het er deze keer zouden zijn, en of de herkomst van de groepen en artiesten vermeld zou worden. Wellicht zou er ook al een verdeling over de verschillende dagen bij staan? Misschien zelfs de prijs van een weekendpas, en die van een dagticket? De voorpret werd stilaan overwonnen door een geweldige spanning.

Maar kijk, daar was de postbode al, en even later kwam John bladerend in de verse krant de keuken binnen. Een gerichte zoektocht bracht hem meteen naar de cultuurpagina’s, en ja hoor, daar stonden ze. Beverige vingers gleden over de kop, terwijl een plotse ongerustheid zich van hem meester maakte. Onterecht, gelukkig: dit waren wel degelijk de juiste grote namen, wist John. Hij hapte even naar adem en las dan verder, diep de kleine lettertjes in, niet wetend wat hij allemaal op zijn weg zou vinden. Maar al snel kon John rustig ademhalen. Eén voor één las hij de namen luidop voor, eerst beheerst en plechtig, dan met elke nieuwe naam sneller en luider, tot de laatste artiestennaam donderend door het vertrek galmde.

Een gevoel van triomf en blijdschap bekroop Johns lichaam. “Schat”, zo sprak hij tot Marieke, maar zij onderbrak hem meteen. “Ik weet het, John. Je hebt je immers maandenlang voorbereid. Je hebt niets aan het toeval overgelaten. Je voorspelling moést wel juist zijn: de hoofdacts zijn opnieuw dezelfde als die in Duitsland, Denemarken en Spanje. Geen enkele act komt speciaal overgevlogen uit Amerika, allemaal zijn ze gewoon op Europese zomertournee, en dat betekent…” “…geen extra kerosine, en dus geen onnodige belasting van het milieu”, vulde John verder aan. Aan die woorden had Marieke genoeg. Ze opende haar laptop en bestelde twee weekendpassen, een voordeelpak drankkaarten en een minichalet.

Deze column verscheen eerder in Gonzo (circus) #104 van juli 2011

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!