Is het minimal, muzak, new age? De muziek van Joanna Brouk is bedachtzaam, contemplatief, naar binnen gekeerd. Geboren in Missouri vestigde ze zich na een tussenstop aan de oostkust in Californië. Aanvankelijk studeerde ze daar literatuur, maar haar belangstelling voor het gebruik van klanken in sjamanenrituelen bracht haar definitief op het pad van muziek. In 1971 belandde ze bij Mills College in Oakland, waar ze kon beschikken over de meest moderne synthesizers, en waar ze in aanraking kwam met de baanbrekende componisten Robert Ashley en Terry Riley, en fluitiste Maggi Payne.
Volgens Charles Amirkhanian, die haar in die periode te gast had in een van zijn radioprogramma’s, onderzocht zij met veel zorg en geduld die elementen van muziek waar je gewoonlijk aan voorbij gaat: de klanken binnen individuele tonen. “Haar muziek verwacht dat je je lichaamsfuncties voldoende vertraagt om de geluiden te horen die ze gecreëerd heeft.” Haar composities werden populair bij muziektherapiesessies. In 1985 schreef ze haar laatste werk. Sindsdien heeft ze zich teruggetrokken uit het muziekleven.
Het dubbelalbum ‘Hearing Music’ is een compilatie van stukken die bijna haar hele creatieve periode omspant. De laatste helft van schijf twee wordt ingenomen door ‘Sounds of the Sea’, die ze in 1981 op cassette uitbracht. In haar gebruik van synthesizers doet de muziek denken aan het werk van Eliane Radigue, zij het dat Brouk de zacht pulserende elektronische klanken beurtelings combineert met fluit, stemmen en het kwetteren van orka’s. Het openingsnummer is een lang pianostuk, dat met tape-bewerkingen de muziek van Harold Budd en Laraaji in elkaar op doet gaan. Op de eerste schijf staat een integrale opname van ‘Maggi’s Flute’, waarin de dwarsfluit van Maggi Payne solo en in elektronische veelvoud te horen is. Een erg lange zit, naar mijn smaak. Hier wint de new age het.