Als een stevige flashback naar de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Net als Alabama Shakes graait Shannon And The Clams in een muzikale ton waarin ze vroege garagerock tegenkomen. Het brouwsel wordt aangevuld met snuifjes surfrock, een beetje oude soul en blues. Het wordt ook nog eens overgoten met een stevige geut doo-wop. Allemaal haast klassieke elementen uit de rock ‘n’ roll. En daar zit ook op dit vierde album een beetje de valkuil. Vaak komt het over als een stijloefening. Om de middelmaat te ontstijgen is er de intrigerende stem van rondborstige frontvrouw Shannon Shaw. Zij en één van haar Clams, Cody Blanchard gingen tijdens het maken van deze plaat elk afzonderlijk door een relatiecrisis. Dat reflecteert duidelijk in de teksten. Daaraan zit een veel donkerder randje dan op vorige albums. Opener ‘I Will The Miss The Jasmine’ beschikt net als het nummer ‘It’s Too Late’ over een dansbaar twistritme. Tekstueel wordt er wel soms gedanst op de rand van een afgrond. Het is ook lekker meedeinen op het doo-wop ritme in ‘Telling Myself’. Er wordt stevig gerockt tijdens ‘The Bog’ of ‘Knock ‘Em Dead’. Door de stijloefening die het is zijn we niet altijd overtuigd. Of wordt ons oordeel beïnvloed door afgunst omdat we geen vetkuif meer kunnen maken met ons verdwijnende hoofdhaar?
