Ghost

Veel bands zouden er het bijltje (en kopje) bij neerleggen als hun charismatische voorman wegens veel te drukke agenda er de brui aan geeft. Gedaan zou het zijn. Zo niet bij het vanuit Gent opererende Falling Man. Maestro Sam Louwyck mag dan zijn vertrokken, niet omdat hij geen zin meer had, maar het gewoon absoluut niet meer in zijn drukke agenda kon inpassen. Het trio besloot om een andere Sam (in dit geval Sander Van den Broecke) op te rakelen en gewoon verder te doen. Het moment was misschien ietwat ongelukkig gekozen; ze zaten als band midden in de opnames, maar we wisten, de leden kennend, dat ze nog meer revanche zouden willen nemen en met een uitstekende plaat op de proppen zouden komen. Sven De Potter, Lode Silghem en Polie Van De Velde kozen opnieuw voor dwarse ingrediënten in hun poprocknummers, die steevast door een refrein, een gitaarriff of een sample meteen in je hoofd blijven hangen. ‘Robot Kaput’ bijvoorbeeld, waarin de titel wordt gescandeerd, een lieflijke melodie wordt gespeeld die meermaals bijna tot in chaos verzandt. Geniaal. Ook de vooruitgeschoven nummers ‘Beach Blues’ en ‘My Ghost’ zijn om handen en vingers bij af te likken. ‘Blood Moves’ is uitgesproken broeierig van toon, al zit dat onderhuidse broeiende eigenlijk in de meeste nummers, al dan niet diep verstopt. Falling Man heeft geen enkele poging ondernomen om het vroegere werk met Louwyck verder te zetten. Integendeel, het kwartet zet volop in op de nieuwe zanger, en weet muzikaal zich nog beter te onderscheiden dan voorheen. De eerder ietwat opvallende invloeden van The Fall of Jon Spencer zijn nog nauwelijks terug te horen. Falling Man klinkt als Falling Man, en dat is een indrukwekkende prestatie gezien het hobbelige parcours voor de totstandkoming van deze plaat.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
FallingMan_Ghost
geplaatst:
di 9 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!