We hebben het voor de lol opgezocht op discogs: ‘Full Bleed’ zou Thurston Moores honderdenachtste “solorelease” zijn. De vraag of de wereld nog meer Thurston Moore platen nodig heeft stelt zich. We komen erop terug. Op zeven van die releases staat ook de naam van drummer John Moloney (Sunburned Hand Of The Man, Chelsea Light Moving). Samen zijn Moore en Moloney Caught On Tape en deze ‘Full Bleed’ is alweer hun vierde plaat. Voor het eerst getroosten Moloney en Moore zich de moeite om de tracks van titels te voorzien en voor het eerst zijn die tracks geen plaatkant lang. De negen tracks zijn, hoewel niet minder extreem van geluid, makkelijker te verhapstukken dan het oudere werk, net wegens die beknoptheid.
Het spectrum is breed: van het brutale sonische bombarement van ‘Unsupervised’, over het als een puist uiteenspattende ‘Rubber Grandma’, tot de splijtende gitaren van ‘Age Limit’. Op ‘Nothing Glamorous’ gaat Moore dan weer de diepte in, met langgerekte uithalen en diepe bassriffs, terwijl Moloney de breedte verkent in iets wat moeiteloos overeind zou blijven als een solo-drumimprovisatie.
Maar er is – tussen al het goedgemikte lawaai in, zowaar ook ruimte voor poëzie. ‘Arguing With a Balloon’ is ingehouden en mooi experiment. Waarna in ‘Dispute’ weer gewoon keihard het dak erafgeblazen wordt, dat spreekt, met aan het einde zowaar een riff die aan thrashmetal herinnert.
Moore doet natuurlijk wat Moore heeft uitgevonden (of toch minstens mede uitgevonden, want ‘s mans leermeesters hebben ook hun verdienste) maar het moet gezegd dat hij op ‘Full Bleed’ bijzonder weinig teruggrijpt op de bouwstenen die zo kenmerkend waren voor zijn spel bij Sonic Youth. Slechts hier en daar horen we echo’s van de vroege Youth.
Maar heeft de wereld nu eigenlijk nog nieuwe platen van Thurston Moore nodig? Zonder ons de pretentie aan te meten spreekbuis te zijn voor de wereld: wij zijn – gesteld dat de platen waarvan sprake het niveau van deze ‘Full Bleed’ halen – voorlopig nog niet verzadigd.
