Lang geleden, toen Antwerpen tenminste nog de uiterlijke kenmerken van een democratie vertoonde, belandden we toevallig in een Afrikaanse kroeg in de Seefhoek: geel/rood/groen aan de muur, Guinness van het vat, bruine rum voor twee euro, en veel harde Noord-Nederlandse grootstedelijke accenten – dat type tent. De onbekende jonge gitarist Ruben Machtelinckx kreeg het etablissement in geen tijd muisstil met zijn – toen al – atypische verstilde en genuanceerd-melodieuze gitaarspel. Nu, vijf jaar later, zit Machtelinckx op een knoert van een momentum. ‘Faerge’, het debuut van dit kwartet met Joachim Badenhorst (sax, klarinetten) Hilmar Jensson (gitaar) en Nathan Wouters (bas), dateert nog maar van eind 2012; begin 2014 pakte Machtelinkx, samen met Thomas Jillings als Linus, sterk uit met ‘Onland’, en onlangs verscheen een duorelease met Karl Van Deun. ‘Flock’ start waar ‘Faerge’ ophield: op de titeltrack tokkelen Machtelinckx en Jensson een delicaat gitaartapijt bij elkaar waar Badenhorst zijn melodieën doorheen weeft – bij momenten bijna vloeibare ambient. Net als bij de beste tracks van Linus lijken de vier muzikanten door één rein te worden aangestuurd. Vervolgens wordt het concept opengebroken en aangevuld: de composities worden minder lineair en de arrangementen rijker. Het grimmige ‘McMurdo’ heeft voldoende aan een in delay verdrinkende banjo-drone en enkele secuur gedropte wolken distortiongitaar om ons te doen belanden in dezelfde dauwrijke wouden waar ook de pogingen-tot-Black Metal van Mount Eerie ons wel eens brachten. In ‘The Hunter’ schudt Badenhorst de ene prachtige melodie na de andere uit zijn mouw, nu eens melodieus ondersteund door de gitaristen, dan weer behendig tussen de gitaarlijnen door manoeuvrerend. Op ‘Cumulus’ zijn Wouters’ hyper-effectieve baslijnen het bindmiddel tussen de schijnbaar niet-verwante gitaarmelodieën van Jensson en Machtelinckx en de kleine tussenwerpsels van Badenhorst. Afsluiter ‘Gaap’ is dan weer schaamteloos romantisch, op de best mogelijke manier. Weerom slaagt Machtelinckx’ kwartet er moeiteloos in om te imponeren zonder met de spierballen te rollen. Maar tegelijkertijd vervallen de vier nooit in al te wollige lyriek. Kortom: wie dacht een soundtrack aan te schaffen voor zijn vers geïnstalleerde lift, koopt er maar beter ook meteen een stoeltje bij.
