’Thank you for listening to my music’, luidt de eerste zin die Tony Allen zingt op zijn nieuwe album. De meester van de Afrobeat brengt met ‘Film Of Life’ een amalgaam van invloeden die zijn rijke carrière gekleurd hebben, want dat is het toch ook: een actuele resumé van een leven vol muziek. Op de eerste twee nummers kruipt de krakende knar diep in je oor en laat horen dat hij nog goed bij stem is. De teksten zijn van de hyperrealistische soort, ontdaan van metaforen en poëtische bedoelingen. ‘Boat Journey’ is een advies aan de Afrikaanse vluchtelingen: stap niet op de boot. De aanvang en de kern van de nummers bestaan dikwijls uit een compacte, funky groove, maar de productionele bedrijvigheid zorgt voor een eindeloze stroom klankjes en effecten. De lat van de kitch wordt benaderd en soms ruim overschreden. In die gevallen duren de nummers bovendien 1 tot 2 minuten te lang, wegens te saai. Voor Go Back werkte Allen samen met Damon Albarn, een flinterdun, matig popnummer dat vloekt met de rest van de plaat. Blazers en vrouwenstemmen blazen soms het vuur in de pan, de percussionisten beginnen zich te amuseren, bas en gitaar wijken voor geen millimeter, dat is bijvoorbeeld het geval in African Man. Op die momenten is het een uiterst genietbare plaat.
