Falling Forward

Crossovers tussen twee schijnbaar erg verschillende muziekstijlen gaan vaak gepaard met een ‘hoor eens, hier worden twee tegenpolen bij elkaar gebracht!’-vibe. En daar is zeker niets mis mee, maakt producer Aaron Spectre alias Drumcorps op zijn tweede plaat ‘Falling Forward’ duidelijk. Metal en breakcore zijn de ouders van deze bastaard van een plaat. Vooral op de eerste helft worden gitaarriffs en schreeuwzang over stotterende beats geschoven. Opener ‘Backlist Whitelist’ klinkt staccato, alsof het nummer even blijft hangen en dan weer doorgaat. Ook verder op de plaat blijkt de combinatie van breakcore, gepiep, geknars, riffs en schreeuwzang uitstekend te werken en voor vrolijkmakende uitbarstingen van gekte te zorgen. Na een aantal nummers blijkt dat Drumcorps blijkbaar Artistieke Pretenties heeft gekregen, en dat hij nota bene mooie muziek wil maken. Dat probeert hij door in zijn eentje een metalband te zijn. Dat gaat hem best aardig af, maar bijster origineel is het niet. In de coupletten (want dit zijn geen korte uitbarstingen meer, maar echte liedjes) klinken de gitaren ingehouden en quasi-dreigend, in de refreinen mogen de riffs knallen, dat soort (bekende) werk. Een band als Nine Inch Nails is niet ver weg. Over die muziek heen horen we dan overwegend cleane zang, die vaak net zo emo is als de titel van het nummer ‘Headstrong & Heartfoolish’™. De ondergrond van de liedjes is weliswaar nog geregeld een haperende beat, maar daar trekt de rest van de muziek zich niets van aan. Dat gangbaardere geluid (ondanks een paar weerbarstige bijgeluiden) werkt best prima, maar al snel wordt het tijd voor wat breakcoregekte. Die blijft vervolgens uit, en daardoor is ‘˜Falling Forward’ in zijn geheel een goede, maar toch een minder spannende plaat geworden dan verwacht.

tekst:
Maarten Buser
beeld:
Drumcorps_Falling_Forward
geplaatst:
wo 30 mrt 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!