Expect Delays

Het tweede album van Evans The Death wordt net zoals het debuut vooral gekenmerkt door de makkelijk herkenbare zang van Katherine Whitaker. Haar ietwat zeurderige stem, waarmee ze net zo goed een stevig potje kan schreeuwen, past bovendien perfect bij de fuzzy rammelpunk die ze met haar band maakt. Net als op de voorganger zijn de liedjes vooral melancholisch van aard, met mijmeringen over zichzelf, haar vrienden en breder, over de teloorgang van de sociale maatschappij en hoe het vroeger soms of altijd zoveel beter was of kon zijn. Ze werkte opnieuw samen met producer Rory Atwell, wat zo zijn voordelen heeft als band. De man kent ondertussen de bedoelingen van Evans The Death, en weet hun liedjes, die soms heftig punkrocken (‘Enabler’) of meer de poppunkkant opgaan (het titelnummer), goed te vatten. Melodisch en vrolijk wisselt af met rauw en soms zelfs behoorlijk dissonant, waarbij hetzelfde ‘Enabler’ als perfect voorbeeld kan dienen. ‘Waste Of Sunshine’ is er dan weer eentje dat de wanhoop, het hopeloze gevoel dat de Londenaars ervaren in een situatie waar iedereen blut is, geen uitzicht heeft op een job en alles, inclusief relaties, stilaan uit elkaar vallen, weet te vatten. Whitaker weet het in aandoenlijke liedjes te gieten geruggensteund door de broertjes Dan en Olly Moss en de nieuwe drummer James Burkitt (gerekruteerd uit ABC Club). Evans The Death belichaamt doorwrochte rammelpunk die rammelt omdat het past, niet omdat de leden niet kunnen spelen. Een beetje naïef misschien, maar wel leuk.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
EvansTheDeath_ExpectDelays
geplaatst:
di 9 jun 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!