Het spoor bijster en totaal niet meer up to date met de Belgische ondergrondstroom? Dan ben je zo weer bij met ‘Exo’, Eksters’ eerste poging tot het samenvatten van de (grotendeels Antwerpse) muziekscene. Weinig samenhangend en (bijna) even eclectisch als een Mind The Gap-verzamelaar. ‘Exo’ is de eigenzinnige muzikale trip van opperhoofd Victor Robyn en zijn voorliefde voor exotische elektronica. Het is als passie verpakte idiotie van schizofrene klankwaanbeelden en onduidelijke melodieuze dwalingen ondergedompelt in een vage heiige flamingoroze waar de dromerige kitsch bijna van af dwarrelt. Exotica troef op Hiele’s ‘Apax Pernod’. De jaren 1970 spatteren uit de luidsprekers bij Bear Bones Lay Low. Foute cocktails-waanbeelden incluis. Tito R. en RHVR lijken gewone kleine niemendalletjes terwijl Mittland Och Leo en DSR Lines melancholie verpakken in dromerige, al dan niet subtiele arpeggio synthlijnen. Gewichtloos en net dat maakt ‘Exo’ zo aangenaam. Genieten van eenvoud en schoonheid, zonder overrompeling. Schouders ophalen, zuchten en doorgaan in plaats van in gedachten verzeild. Hoewel Polysick je dagdromen kaapt, het Indonesische Imdaud je inleidt tot de gamelan-tradite en Hantrax verrast met een jazzy pianobalade. Nauwelijks te snappen deze mengeling maar dat is ook Ekster. Eigenzinnig, eigengereid en net dat enorme tikje anders.
