Escapisme of optimisme?

De meeste aanwezigen in de Vooruit hadden, zoals dat tegenwoordig hoort, op vrijdagavond weer een superdrukke werkweek achter de rug. Tijd om de realiteit even te ontvluchten dus, maar kon dat wel op de tonen van Taman Shud en Acid Mothers Temple?

Taman Shud hoopte waarschijnlijk innig van wel want dat viertal maakt naar eigen zeggen alleen daarom een zo eng mogelijk klinkende mengeling van garage punk en post hardcore. ‘Eng’ klonk snel relatief want al gedurende de als intro bedoelde onheilspellend feedbackende drone stonden de Londenaars er knullig bij. Het gekluns met effectpedalen en versterkers stond immers in schril contrast met de noise en werkte bijna op de lachspieren. Bijna want opener ‘The Hex Inverted’ klonk net als ‘Viper Smoke’ strak, brutaal en lawaaierig en joeg de toeschouwers net niet de stuipen om het lijf. Net niet dus; hoewel tijdens de daaropvolgende nummers farfisa orgels wel hypnotisch zoemden, de uit twee bassen geperste riffs wel grolden en de drummer wel griezelig huilde overtuigden ze niet helemaal. Het gebrachte materiaal klonk immers wat te eenvormig en een gebroken snaar haalde vaart uit het optreden. Bovendien klinkt Taman Shud soms alleen maar gevaarlijk. Er zo uitzien doet de band allerminst want soms leek het alsof de gebrilde gitarist en drummer in hun hoofd nog steeds boekhoudkundige berekeningen aan het maken waren.


Acid Mothers Temple & the Melting Paraiso U.F.O. deed dat voor alle duidelijkheid niet. Integendeel zelfs; knoppenman Higashi Hiroshi zweefde als een Aziatische Gandalf minstens tien centimeter boven het podium terwijl hij met zijn spierwitte, wapperende manen over een windstille zaal heerste. Heersen deed het vijftal weldegelijk. Op hun meest recente langspelers ‘Astrorgasm From The Inner Space’ en ‘Benzaiten’ laten de Japanse veteranen niets nieuws horen maar toch pakten ze met een mix van psych rock, drones, wereldmuziek en stand up comedy de toeschouwers weer in. Hiroshi en co. begonnen de set dan ook loud and freaky maar lieten tijdens het eerste stuk het tempo gaandeweg zakken om dan weer vol op het gaspedaal te gaan staan. Dat was trouwens de tactiek die gedurende de hele performance gehanteerd werd én ook nodig was. De absurdistische vocale intermezzo’s van bassist Tsuyama Atsushi waren een grappige en welgekomen afwisseling voor de fameuze lappen 12-cylinder space rock die de band het publiek injaste. Die jams klonken hoe langer hoe meer funky, noisy en gekker én werden met zo veel speelplezier en zin voor humor gebracht dat het weekend van alle aanwezigen gegarandeerd niet meer stuk kon. Escapisme of optimisme? Optimisme graag!
Gezien: Taman Shud + Acid Mothers Temple: 2 oktober, Vooruit, Gent

tekst:
Koen Lauwers
beeld:
Taman Shud
geplaatst:
ma 5 okt 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!