Een paar jaar geleden was een bebaarde jongeman het nieuwste snoepje van de Vlaamse televisiekijkende huisvrouw. Helemaal hip is de jongeman ondertussen niet meer, want hij heeft nu nog net een programmaatje op een nichezender. Daarin gaat hij op zoek naar De Beste Barak. Eigenlijk is dat een overbodige zoektocht. Want De Barak in Hasselt is de thuishaven van El Yunque en Blaegger. Die laatsten namen in dat uitgebouwde tuinhuis samen met de vrienden van Mantis al eens een nummer op. Dat drietal schaaft ondertussen verder aan haar muziek. Volgend jaar komt er normaal gezien een eerste langspeler, nu is er een tweede ep op het nog jonge Wervel Records. Op dat mini-album vier (of moeten we zeggen drie?) nummers. Het eerste is een korte intro. In afwachting van die eerste plaat zoekt het Maaseikse trio hier naar een verdere uitpuring van hun instrumentale – zoals ze het zelf wel eens omschrijven – postsludgepogojazz. Om dat geluid nog iets te verrijken gebruiken ze hier voor het eerst een bas synthesizer. Het is afsluiter ‘Happydeaftheme’ dat met de prijzen gaat lopen. De meest uitgesponnen track blijft ogenschijnlijk eindeloos doordenderen in een alsmaar aanzwellende muzikale draaikolk. (www.facebook.com/MANTISBELGIUM/). Giel Cromphout is één vierde van het heerlijke El Yunque, eindbazen van De Barak. Hij is ook actief in Blaegger en heeft dus net als de rest van El Yunque ook een soloproject, Novgrod. Op bandcamp kun je daar al heel wat materiaal van vinden. Novgrod is vaak zo lo-fi als lo-fi maar kan zijn. Een totaal ander universum dus dan dat van El Yunque. ‘Wiesengrund’ klinkt gefocuster dan de vorige platen die Cromphout onder dit pseudoniem uitbracht. Daarop was het vaak zoeken naar de parels tussen de klankexperimenten en overbodige tracks. Hier is er eerder sprake van het omgekeerde. Neem nu ‘Misericorde’. Over een simpel achtergrondritme klinkt de vervormde stem en gitaar van Cromphout. Langzaam bouwt het nummer op, ontsporen doet het nooit, blijven boeien daarentegen wel. Korter, maar ook gewoon goeie nummers zijn ‘Caessar’ en ‘Devils’. Dat laatste ontspoort op bepaalde momenten muzikaal wel volledig. In ‘Thistles’ komt de noiserockkant toch ook soms even piepen. Het twaalf (!) minuten durende titelnummer is een taaie brok. Lo-fi, uitstapjes naar klankexperimenten en noiserock. Een aan elkaar geplakte ideeënstroom die niet lijkt te stoppen. Ja, daar in de Hasseltse Barak is vanalles aan borrelen. (www.facebook.com/novgrodmusic)
