De Amsterdamse percussionist Rogier Smal produceert de laatste tijd een onophoudelijk stroom aan diverse releases, of het nu vinyl of cassettes zijn, alles kan. Het bestieren van een eigen label met goede vrienden helpt natuurlijk goed om totale vrijheid en controle te hebben, waarom ook wachten op anderen als je het zelf kan doen, de kracht van DIY dus. Behalve aan of achter de toog hangen in de dwarse speelhemel OCCII is Smal een vrije percussionist die op alles tikt wat er om zich heen bevindt zoals eerdere cassettes al hebben laten horen, als een Han Bennink junior in spe. De eerste van dit trio releases is de vinylplaat ‘Elephanto Bianco’ met gitarist Dylan Carlson, de leider van de Amerikaanse dronerockband Earth, beslist niet de minste om mee samen te mogen spelen. Smal is chauffeur en toermanager bij Europese tournees van Earth en dat bouwt toch een zekere band en een sessie is dan snel gedaan. De A kant bestaat uit een compositie van donkere melancholische en herhalende gitaarmelodieën van Carlson die heerlijk traag en bezwerend doordreunen met eerder minimalistisch percussiewerk van Smal op de achtergrond. Het resultaat is een hypnotiserend lang stuk. De B-kant met een paar composities is iets sneller en wilder. Beiden hebben meer vrij spel om elkaar buiten de paadjes proberen te duwen met als gevolg smakelijke vettige rock die niet zou misstaan in een foute redneck bar. Deze plaat kan worden gezien als een Earth light duoplaat met een eigenzinnig karakter. Geperst op fel geel vinyl en mooi artwork van Helena Sanders (alias Ti Femme) en Simon Fowler. Hebben dus. De tweede vinylplaat is samen met de krachtige Franse saxofoniste Cathy Heyden, met wie Smal regelmatig toert om hun ritmische blaasaanvallen van vrije jazz aan de man en vrouw te brengen. De plaat is opgedeeld in een deel ‘Amsterdam’ (A kant) en ‘Dortmund’ (B), locaties waar de opnames zijn gemaakt. ‘Amsterdam’ is melodische kakofonie met een kwetterende en snerpende saxofoon en hevige drumsalvo’s, doch nooit te lawaaierig. ‘Dortmund’ verschilt niet veel, hier en daar meer getemperd, maar ook dat is schone schijn want de naald hobbelt duchtig op en neer en wat verder horen we ritselende en bubbelende klanken in minimalistische sferen. Daarna nog wat luidere en vrije jazz met veranderende toonhoogtes. Een plaat om mee in het avontuur te duiken en de gedachten de vrije loop te laten. Dan is het de beurt aan de derde, een cassette samen uitgebracht met het vrije Deense Yoyooyoy label. Dit Deens-Nederlands gelegenheidstrio van Lund, Bertel en Smal scheurt direct vanaf het begin goed door zonder adempauze in een drie-eenheid van saxofoon, trombone en drums van A naar B. Ratelende drums, schreeuwende en spugende blaasuitbarstingen, dat is de gesproken taal. Volharding is waarachtig een deugd. Toztizok heeft er met Smal een goede hofleverancier in huis.
