Een brug te ver

Tussen Pit’s en Den Trap in Kortrijk ligt een brug. Voor sommigen is het moeilijk om die over te steken. Afgelopen zaterdag werd die brug toch overgestoken.

Het trio Divided uit Kortrijk (en Izegem) heeft een minicd gemaakt met vier liedjes, met de titel ‘Gewei’. Daar hoort een releaseparty bij, al stuurden we ze vooraf eerst op pad. Gitarist Jelle Rouquart kreeg het bevel een exemplaartje bij ons in de bus te komen gooien, zodat we enig idee hadden aan wat we ons te verwachten hadden. Het lukte bijna niet. Problemen met levering van de cd’s, of zo iets moderns.
We merkten dat hun show net niet overlapte met die van Speedözer in de Pit’s, die ook al een nieuw album te promoten hadden. Dan maar een wandeling maken van thuis naar de Pit’s en dan door naar Den Trap, knal in het centrum van onze thuisstad Kortrijk. Een wandeling waarbij we gelukkig geen burgemeester tegen kwamen, want een van onze compagnons was dermate in vorm dat de ijdele burgervader ongetwijfeld een stel beledigingen naar zijn kop zou hebben gekregen. De meeste terecht ongetwijfeld, maar dat terzijde.
SystemKiller mocht openen in de Pit’s. Een kwintet, bestaande uit een felle frontdame en vier mannen (1 jonge en drie ietwat oudere) die onvervalste, geëngageerde punkrock speelden met een attitude. Lekker rauw, met een bij momenten gillende en schreeuwende zangeres die zich volledig gaf op de meestal eenvoudige maar effectieve riffs en roffels van haar kompanen. Origineel is het allemaal niet, maar door de goedlachse houding, het engagement en het spelplezier viel de show heel goed mee. Een nepballade, een cover van een obscuur Dead Kennedy’s nummer en een eerbetoon aan Grant Hart met een Hüsker Dü-cover vervolledigden de show, die net een beetje te lang duurde.
Het trio Speedözer kwam hun door Peter Van De Veire opgenomen cd ‘Rollercoaster’ voorstellen. De Brusselaars rammen er op de cd veertien nummers door in iets meer dan twintig minuten. Heerlijke speedrock die we ook wel eens live wilden aanschouwen. Na een korte soundcheck stelde de drummer, heerlijk expressief en met meer dan één hoek af, zijn band voor als The Dirty Scums. waarna hij wat zeverde over de klassieker ”rit’n zat te skit’n bacht’n d’hoage’ en het trio was vertrokken. Pauze tussen de nummers? Niets van. Lange nummers? Niets van. Hoeveel Speedözer er heeft gespeeld, geen idee. Sommige waren daarvoor veel te kort om de tel bij te houden. En ze speelden dan ook nog eens bijna drie kwartier, aan een halsbrekend strak tempo. Halfweg even pauzeren, even bekomen, en dan weer rammen. De gitarist en de bassist werkten zich in het zweet, terwijl de drummer gekke bekken zat te trekken tijdens het drummen. Nico Cops is zijn naam, eentje die we niet snel zullen vergeten. Door zijn fenomenale drumwerk, de inleving met heel zijn lijf en leden en zijn onnozele grapjes. Je bent de cd’s vergeten, stak hij de draak met de gitarist. Maar dat bleek niet te kloppen. Een grapje, gelukkig maar. We hebben er meteen eentje gekocht, zie dat het de volgende keer geen grapje is. Al duurde het wel even om Cops, die tijdens de show alle nummers ook meebrulde, aandacht te trekken. We moesten namelijk nog naar het stadscentrum, aan de andere kant van de brug, de brug die blijkbaar het publiek van Den Trap en de Pit’s volledig van elkaar gescheiden houdt.


De drie jonge kerels van Divided kennen The Pit’s, maar zijn er nog nooit geweest. We hebben hen bevolen om dat zo snel mogelijk te doen, samen met al hun volgelingen. Den Trap is een café onder de grond, onder een ander café, waarvoor je dus de trap af moet dalen. Volgepakt, veel te warm en met een publiek waarvan het gros jonger was dan de helft van onze eigen levensjaren. Alsof we naar een concert gingen waar al onze mogelijke kinderen rond hotsen, van lelijke bebaarde dikkerds tot schattige veel te jonge blondines. Het voorprogramma, Witchhiker, hadden we uiteraard glorieus gemist. Die speelden tegelijk met Speedözer. Geen idee wat de band speelt, death metal vertelde Divided-gitarist Jelle Rouquart. We geloven hem op zijn woord. Door het zoeken naar een parkeerplaats, niet evident in een stad die eerder op een werf lijkt, of op een lijk, dat kan ook want bruisen doet de stad verre van altijd. In de straat van Den Trap, het straatje genaamd, krioelt het steevast wel van de tieners en net niet meer tieners. Studentenlol en zo. Maar we kwamen voor Divided. Die ook al een eind bezig waren vermoeden we. Te vroeg begonnen, we hadden ze nog gewaarschuwd. Maar waarom zouden ze luisteren naar een stel oudere Gonzo-mannen als op de eerste rij een paar knappe vrouwelijke leeftijdsgenoten hen tijdens de show stonden te adoreren.
‘Gewei’ dus. Vier nummers staan er op, al speelt Divided er wel wat meer. Een paar geweien aan het plafond, waarom het moeilijk maken, en een kluwen van chaotische riffs neerzetten, die snoepen van noiserock, sludge en doom tegelijk. Echte orde of afgebakende nummers herkennen we niet, ook niet echt op de minicd eigenlijk. Het zijn meer ingestudeerde jams die eindeloos kunnen doorgaan, waardoor bassist Staf Walschap en gitarist Rouquart (regelmatig onzichtbaar achter zijn zeer weelderige, lange krullenbol) kunnen loos gaan, al dan niet tussen het publiek. Drummer / zanger Pepijn Vandaele moet maar zorgen dat hij het allemaal bij elkaar ziet te houden, al speelt hij net zo goed de gekste ritmes eerst. Het enthousiasme waarmee het trio zich volledig gaf, was innemend. We vonden het wel heel vreemd, zo’n massa volk voor toch weinig toegankelijke muziek. Volk dat voor het grootste deel in die buurt blijft hangen en de moeite niet neemt, of zelfs niet op de hoogte is, dat er een paar honderd meter verder ook een club is waar gelijkaardige bands geregeld acte de présence geven. Nog opvallender: van zodra de laatste noot was weerklonken, vertrok het gros van de bezoekers. Op wat eenzaten na, waarvan we er een paar herkenden, die net als ons meteen na Speedözer naar hier waren afgezakt.
Nog een gaan drinken dan maar op de Kortrijkse Vlasmarkt. De Gainsbar, een echt biercafé annex Inbev-vrij etablissement gerund door drummer Stevie Vandekerkhove (The DD’s, TH’ F’kk’n’ G’dd’mn Luckies), Dagger Moon, ooit The Jesus Disease), wordt onze stek. De uitbater was zelf in Scherpenheuvel in een living een concert gaan spelen.  De jonge snaak van dienst vond ons maar een stel vreemde kwieten die naar zijn zin al een beetje boven het theewater waren, al was dat slechts bij één van ons het geval. Een paar opmerkingen van zijnentwege later, en het besef dat wij zijn baas blijkbaar wel kennen door wat wij repliceerden, hield hij maar zijn mond. Gelukkig maar. Zit nooit een stel klanten aan de kop te zeuren, waarvan je niet weet waar ze vandaan komen. Hippe muts op zijn kop of niet, een beetje respect kan nooit kwaad.
En dan te voet naar huis, weg uit het bruisende (ahum) centrum, snel slapen want morgen wacht er een rommelmarkt en een stel vroeg opstaande kinderen.
Gezien:
Speedözer + SystemKiller, Pit’s, Kortrijk, 23 september 2017
Divided + Witchhiker, Den Trap, Kortrijk, 23 september 2017
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer

tekst:
Gonzo circus
beeld:
System Killer - (c) Stephan Vercaemer
geplaatst:
di 26 sep 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!