Earcinema

De Portugese bassist Gonçalo Almeida kennen we vooral van het jazzpowertrio Albatre, zie het interview dat we met hem deden in GC#134. Dat is echter verre van zijn enige muzikale bezigheid. Almeida speelt in tal van andere bands en projecten en houdt enorm veel van het samen musiceren met anderen. En dat hoeven absoluut niet steevast mensen zijn die enige affiniteit met jazz vertonen. Het mag wat hem betreft best wel breder gaan dan jazz, al speelt hij dat met evenveel liefde en plezier. Daarnaast runt hij ook nog eens een eigen labeltje, vanuit Portugal vooral al woont hij in Rotterdam. Die releases zijn bij noodzaak verkrijgbaar op cd-r, maar worden voornamelijk digitaal verspreid. Hij bezorgde ons de downloads van drie recente werkjes die hij recentelijk uitbracht en waar hij ook zelf een stevige lepel in de pap te brokken heeft. Voor ‘Earcinema’ bespeelt Almeida net als Van der Weide een contrabas. Van der Weide hanteert daarbij tevens een cello en beroert allerlei niet nader gedefinieerde objecten. De Portugese Rotterdammer en de Amsterdammer tasten elkaars geluiden af, gebruiken hun instrument in zijn geheel als geluidsbron, dus snaren en alles wat eromheen zit. Acht verstilde improvisaties die stilaan opbouwen van het korte ‘Picture 1’ naar ‘Picture 8’, dat meer dan acht minuten duurt en als een climax komt na het elkaar aftasten in de zeven voorgaande stukken. In de meeste gevallen stelt Almeida zich ten dienste van de ancien Van der Weide, die voortdurend zoekt en experimenteert met nieuwe geluiden, die door Almeida’s ondersteunende spel toch voor een aangename luisterervaring verwordt. Het kwartet Tetterapadequ bestaat naast Almeida uit drummer João Lobo, pianist Giovanni di Domenico en tenorsaxofonist Daniele Martini. Als we het goed hebben, is dit na ‘And The Missing R’ (2008, Clean Feed) en ‘Chopingle’ (2015, Creative Sources) is dit de derde plaat die de samenwerking bezegelt. Verwacht opnieuw geen doordeweeks stukje jazz. Wat we krijgen zijn een zestal warme, ingetogen improvisaties waarin stijlvol de instrumenten zachtaardig worden bepoteld. Nochtans zit onderhuids steevast een dreigende ondertoon, die echter nergens losbarst. Het kwartet houdt het bescheiden, neemt slechts twintig minuten de tijd (het mocht best wat meer zijn) maar komt zo sneller met een opvolger dan de vorige keer. Afsluiten doen we met het kwartet Susana Santos Silva (trompet), Jasper Stadhouders (gitaar), Gustavo Costa (drums) en uiteraard Gonçalo Almeida op contrabas. Dertien stukken staan er op het album, dertien stukken die deze keer wel ferm uit de bocht mogen gaan. Dit is een plaat voor jazzliefhebbers voor wie het allemaal wel een beetje mag botsen, gecontroleerd mag freewheelen of anderszins een stevige portie herrie mag bevatten. Er zit hier en daar wel een fragmentje verstilling tussen, maar in zijn geheel genomen is ‘Buku’ een fel plaatje dat ongetwijfeld meer tot de verbeelding kan spreken tijdens het bijwonen van een concert waar dan duidelijk te zien is hoe het kwartet volledig opgaat in zijn muziek en band en publiek uit hun dak kunnen gaan. Zoals gezegd, drie verschillende incarnaties van Almeida, en er verschijnen op regelmatige basis nieuwe excursies.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
di 3 jan 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!