De Fransman Sylvain Chauveau stond voornamelijk bekend om zijn minimalistische elektronische muziek, toen hij in 2005 opeens met een akoestisch eerbetoon aan Depeche Mode kwam. Nu, tien jaar later, brengt het label Ici d’ailleurs een heruitgave op de markt van het album waarop Chauveau voor het eerst ook zingend te horen was, met een stem die allicht niet zo sterk was als die van Dave Gahan en Martin L. Gore, maar toch zeker recht deed aan de muziek. Er zijn een paar negatieve uitschieters, zoals ‘Home’, waar de oorspronkelijk prachtig door Gahan gezongen zinnen “and I thank you/for bring me here/for showing me home/for singing these tears” in de versie van Chauveau plotseling een beetje zeurderig klinken. De liefde voor de muziek van Depeche Mode klinkt echter duidelijk door in zijn uitvoeringen. De minimale aanpak van Chauveau krijgt een enigszins vollere (hoewel dat een groot woord is) omlijsting door de muziek van het Ensemble Nocturne. De samenwerking pakt over het algemeen goed uit, daar waar de nummers net dat beetje meer sfeer krijgen, zoals in ‘Freelove’ en ‘Never Let Me Down Again’ (misschien wel het sterkste nummer van deze plaat). Hier en daar ligt echter het melodrama op de loer, zoals in opener ‘Stripped’, waar de strijkers het wel erg dramatisch maken. Daar waar de muziek klein gehouden wordt, zoals in het prachtig uitgepuurde ‘Death’s Door’, is Chauveau op zijn sterkst. Wat hij in ieder geval bereikt met deze plaat is dat men de originele muziek van Depeche Mode weer in een nieuw licht beluistert. Dat is misschien nog wel het grootste pluspunt van dit eerbetoon. Bij ieder nummer is daar namelijk het besef dat het verdomd goede muziek is.
