Eindhoven is altijd al een stad geweest waar muzikanten hun gang konden gaan. Het hoeft bovendien niet altijd rock te zijn. Een productiehuis als Zesde Kolonne kan er heel goed gedijen. Het is eerder een huis van kunsten dan zomaar een platenlabel. Die platen zijn namelijk slechts een gedeelte van de werking, al is de zichtbaarheid ervan buiten de eigen stad groter dan veel van de andere activiteiten die de Zesde Kolonne sinds 1984 opzet. Na enkele jaren van mindere activiteit is de Stichting opnieuw volop actief en komen er ook weer op meer regelmatige basis albums uit. Steevast op vinyl natuurlijk, in een mooie vormgeving en altijd vergezeld van een klein extraatje. Voor de feestdagen heeft Zesde Kolonne maar meteen drie nieuwe pareltjes aan de catalogus toegevoegd. S.T.Cordell, met leden die ook actief zijn bij Het Droste Effect, Long Life Heads en Woody & Paul presenteren twee lange nummers. ‘Do Not Do Gentle’ is opgebouwd rond een versregel van Dylan Thomas, ‘Exodus’ rond een regel van Ernest Gold. Het eerste is een brok avontuurlijke rock die stilaan evolueert naar een danstune, terwijl het tweede behoorlijk funky klinkt. Door de stem van Woody Veneman en de muzikale omlijsting komen bands als New Order, A Certain Ratio en Mekanik Kommando bovendrijven, allen in een hedendaags jasje. Eurorock noemt het kwintet de muziek, verslavend en actueel noemen wij het. En dansbaar ook nog. Met een vel tijdelijke tattoos als bonus. De plaat van NickLeBeat is al net zo onvatbaar. Poëtische teksten die tegelijk een politieke lading hebben worden verteld op beats die soms naar techno neigen en dan weer naar meer abstracte ambient met field recordings. Zachtjes dansen, dat wel, een beetje als de beste triphop, maar dan net een beetje anders en diverser. Een twintig pagina’s tellend boekje vergezelt de vinylplaat, waarin de teksten en kunstige foto’s. Migratie en vluchtelingen nemen een prominente plaats in wat de teksten betreft, zelfs zover dat ‘No Land’ deels in het Arabisch wordt geciteerd, op een bedje van exotische ritmes en instrumenten. Op kant B horen we meer geluidscollages die een verhaal vertellen, met uitzondering van afsluiter ‘Balance On The Fence’, waar opnieuw een beat opduikt. NickLeBeats debuut is in elk geval een intrigerend werk geworden. Erik Vermeulen mocht, net als bij zowat alle recente platen op de Zesde Kolonne, helemaal loos gaan bij het ontwerp van het tweede album van The Flipside Paradox, waar een grote poster wordt bij geleverd. Het project rond labelbaas Luc Sponselee (elektronica) en Niels Duffhues (gitaar, Fable Dust) zet een aardig potje geïmproviseerde freejazz neer. De band, variërend van kwintet tot een waar orkest van veertien mensen, speelt alles steevast voor een publiek, en destilleert daarna de beste stukken voor een album. Ook dit keer voorziet Nick J. Swarth, met een aan Ton Lebbink refererende stem, van woorden. Het gaat van rustig tot uitermate hotsebotsend en levert een aangename plaat op voor luisteraars die een tandje meer van hun jazz verwachten.
