Divorce

The Conformists maken het zichzelf en ons graag een beetje moeilijk. Dat doen ze al met hun korte persblaadje, waarin de helft van de woorden geschrapt is en andere zaken, die nogal tegengesteld zijn als wat doorgestreept werd, eerder het tegengestelde blijken. Misschien zijn die doorgestreepte zaken gewoon dingen die ze graag in hun wereld en/of leven anders hadden gezien. Zo zouden ze uit Frankrijk komen en een plaat hebben opgenomen in 1976, met Quincy Jones. Het kwartet komt echter uit St. Louis, Missouri en kroop de studio in met niemand minder dan Steve Albini. Albini staat erom bekend zich weinig in te laten met de bands en hun songs maar er gewoon voor te zorgen dat alles zo goed mogelijk op de band belandde. Het zou kunnen dat hij net dat ietsje meer heeft gedaan voor The Conformists, gewoon omdat hun muziek net zo dwars is als het gros op Skin Graft of zijn eigen onnavolgbare Shellac. Doe daar ook maar wat bands bij uit de beginjaren van Touch & Go en de bands die niet in het hardcorevakje horen van Dischord. Daarmee benaderen we al aardig hoe deze band klinkt. En dat ze dwars zijn, daar kunnen we van op aan. ‘Meow’ duurt meer dan een kwartier, zowat de helft van het album, en is vooral tien minuten feedback. ‘S Apostrophe Period S Period S Period Opening Parenthesis J Period B Aposthrope Period Closing Parenthesis’ duurt maar even maar heeft een aangenaam verwarrende lange titel. The Conformists zet de luisteraar op elk gebied graag op het verkeerde been (of liever een ander lichaamsdeel) en weet zo de aandacht vast te houden en zich te onderscheiden binnen het noiserockgenre tegelijk.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
wo 28 dec 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!