Drummer Mark Stewart mag zoals gewoonlijk zijn gastrol vervullen bij het New Yorkse trio Cellular Chaos. Hij maakt namelijk niet echt deel uit van de bezetting. Zangeres, schrijfster en actrice Admiral Grey, bassiste Shayna Dulberger en nowave coryfee Weasel Walter, hier als gitarist, vormen wel integraal deel uit van de band. Dulbergee, die eigenlijk voornamelijk contrabassiste is, is wel nieuw in vergelijking met het debuut van het trio, uit 2013 alweer. Weasel Walter, het best bekend voor zijn belangrijke rol in The Flying Luttenbachers en Lake Of Dracula en vandaag de dag de motor achter Retrovirus met Lydia Lunch, wilde oorspronkelijk een instrumentale improvisatiegroep oprichten. Toen hij Admiral Grey ontmoette, die al graag eens wat performances deed, stuurde hij zijn band een andere richting uit. Grey heeft het over de Apocalyps, verhaalt over trauma’s en misbruik op een behoorlijk surreële manier en daar past de wilde nowave die Walter zo’n warm hart toedraagt, veel beter bij. Zoals gebruikelijk bij Skin Graft duurt het album net iets meer dan een half uur. Twaalf felle nummers die alle kanten tegelijk opbotsen passeren in die tijdsspanne de revue. De nummers lijken echter net iets teveel op mekaar om helemaal te overtuigen. Dat euvel zal deze band, mede door de présence van het trio, op een podium zeker weten te verhelpen. Lovely Little Girls is compleet andere koek. Visueel kunstenaar, performanceartiest, tekenaar, schilder en zanger Gregory Jacobsen en bassist Alex Perkolup (Flying Luttenbachers, Cheer-Accident, Bobby Conn) leiden het collectief, dat uit negen personen bestaat. De typische ingrediënten van Skin Graft-bands zijn echter niet allemaal aanwezig. Geen noiserock, geen schots en scheve nummers bij Lovely Little Girls. Zottigheid alom dat wel. En een neus voor performances die ervoor zorgen dat een concert van deze bende een onvergetelijke gebeurtenis wordt. Muzikaal kiest het collectief voor behoorlijk complexe progrock die doordrenkt wordt met zwarte humor, absurditeiten over seksualiteit en het falen van de mens en de vreemdste harmonieën aan deze kant van Magma en vroege The Residents. Die maffe deuntjes, avantrock en experimentele progrock in één, passen perfect bij het concept van Jacobsen, die gefascineerd is door protheses, mutilatie, surrealisme en dadaïsme. De bij momenten knotsgekke muziek weet in de huiskamer op een rare manier toch te fascineren en zal op een podium, met de erbij horende show, bijna theater, ongetwijfeld nog beter tot zijn recht komen.
