Bij The Soft Moon heeft het altijd meer om sound, imago en sfeer gedraaid dan songs. Aan Luis Vasquez is namelijk geen groot liedjesschrijver verloren gegaan. Sinds zijn titelloze debuut uit 2010 is hij er niettemin wel min of meer in geslaagd een eigen bescheiden en herkenbare handtekening in het postpunkboek te zetten, ondanks het feit dat er niet bijster veel moeite moet worden gedaan om zijn invloeden te horen. Die liggen er immers vingerdik op. De bas holt steevast de melodielijnen van Peter Hook van Joy Divison achterna, terwijl de gitaren galmen als het meest Gotische van The Cure. De elektronica, gruis en noise ten slotte zijn schatplichtig aan Nine Inch Nails en Suicide. Tel daarbij nog wat residu van krautrock, psychedelica, cold/dark wave en industrial en het plaatje is compleet. ‘Deeper’ is ondertussen het derde album en is in wezen meer van hetzelfde. Veel nummers zijn niet meer dan verpakking en ook ditmaal is het zoeken naar songs de naam waardig. Dat hoeft niet altijd een minpunt te zijn: het claustrofobische âBlackâ bijvoorbeeld barst van de energie en stuwt het album veelbelovend in gang. Het jachtige, opgefokte ‘Far’ is ook raak en dirigeert de luisteraar naar een wilde dansvloer in een kille kelder. Verder springt Waisting’ er uit en roept het in zijn fijngevoeligheid het beste van Tears For Fears tot leven. ‘Try’ en ‘Dissertion’ komen nipt boven de middelmaat, maar daarmee is het vet grotendeels van de soep. Is âDeeperâ een slechte plaat? Nee. Is âDeeperâ een relevante plaat? Niet echt, nee.
