In 1957 haalde de BBC een van de beroemdste 1 aprilgrappen aller tijden uit, door doodserieus verslag te doen van de bijzonder goede spaghettioogst dat jaar in Zwitserland met beelden van landarbeiders die in een boomgaard bergen spaghetti van de bomen plukken. Het merendeel van de kijkers slikte dit voor zoete koek, omdat ze zelf nog nooit spaghetti hadden gekookt. Deze anekdote is slechts een van de vele smakelijke verhalen die Carolyn Steel opdist in De hongerige stad, wat het boek zeer leesbaar maakt. Dat is knap, want met de moderne voedselindustrie heeft ze niet bepaald een lichtzinnig onderwerp uitgekozen. Dat er van alles mis is met de manier waarop die industrie in elkaar zit, zal voor veel lezers geen verrassing zijn. Steel volgt het pad van ons voedsel vanaf het land, via de bevoorrading naar onze eettafel tot aan het moment dat het weer afval wordt. Ze voorziet haar verhaal op zeer boeiende wijze van een historische context, waarbij ze werkelijk alles onder de loep neemt: niet alleen onze eetgewoonten worden van uitgebreide duiding voorzien, maar bijvoorbeeld ook de rol van de keuken binnen de ontwikkeling van architectuur en vreetfestijnen door de eeuwen heen worden uitgebreid beschreven. Dat maakt dat je als lezer behoorlijk verzadigd bent na dit boek, maar het zorgt er ook voor dat een heel andere blik krijgt op wat je eet en vooral: waarom je dat eet.
Er zijn namelijk nogal wat haken en ogen aan het gemakzuchtige tripje naar de dichtstbijzijnde supermarkt dat we tegenwoordig maken om te voorzien in onze dagelijkse behoeften, en die problemen worden door Steel op kraakheldere wijze uiteengezet. De feiten die ze daarbij presenteert zijn ronduit schokkend, zoals de constatering dat een derde van al het gekochte voedsel niet eens wordt opgegeten maar domweg in de prullenbak belandt. Toch fulmineert ze niet tegen de hedendaagse consumptiemaatschappij, maar toont ze haar publiek op beschaafde toon alternatieve leefwijzen die niet eens zon grote aanpassingen van ons vergen. Haar boodschap is dringend, maar door deze niet op een dwingende toon te verkondigen is ze des te overtuigender en dat maakt De hongerige stad tot verplichte kost voor iedereen.
