Mario Diaz De Leon is de man achter Oneirogen, al is dat niet zijn enige bezigheid. In de jaren 1990 was hij gitarist bij het metalcoregezelschap Disembodied, waarmee hij bescheiden succes oogstte. In 2009 deed de band zelfs een hernieuwde poging met de behoorlijk goede plaat ‘Psalms Of Sheol’. Onder zijn geboortenaam brengt hij albums uit die meer richting experiment en klassiek neigen, met als meest recente worp ‘The Soul Is The Arena’.. Met het nieuwe trio Bloodmist verscheen het donkere ‘Sheen’ eerder dit jaar op 5049 Records. En dan is er natuurlijk Oneirogen zelf. De opvolger voor de vorig jaar verschenen ep ‘Plenitude’ en meteen zijn derde langspeler (en tweede voor Denovali) vormt zowat een synthese van zijn andere bands.
Heel lichtjes horen we hier en daar nog wat invloeden uit zijn metalverleden. Die invloed blijft qua sfeer wel voortdurend aanwezig. De muziek is veelal duister en grijpt terug naar noise, industrial, drones en dark ambient. De Leon verschool zich anderhalf jaar in de New Yorkse metal -en noise-ondergrondse en liet zich tevens inspireren door Bataille en Stanislov Grof. Die laatste hield zich vooral bezig met geboortetrauma’s, een thema dat Oneirogen op deze plaat poogt te verklanken. De vervormde stem die heel industrial aandoet, de kletterende percussie en het bevreemdende gebruik van de synthesizers, waar best wat ruis en noise mag komen, zorgen mee voor een ietwat confronterend geluid dat ons zeer sterk kan bekoren. Met ‘Convivium’ bewijst Oneirogen dat hij op kan tegen de Scandinavische (vooral Deense) bloeiende noisescene en net zo claustrofobisch en beklemmend kan zijn. Intrigerende plaat.