Keiko Shichijo verwarmt ijskoude hal

‘Toen ik de zaal binnenkwam, dacht ik: waar is mijn piano?’, lacht Keiko Shichijo na haar optreden. En die piano, dat is toch echt een soort vleugel van stevige proporties.

Maar de Zuiveringshal van de Westergasfabriek, dat is gewoon een enorme zaal waarin alles verzuipt of wegvalt, als het niet ook groot of veel is. Een zaal die doordeweeks meestal leegstaat, zeker in de winter als er niet tegen de kou opgestookt kan worden. Echt iets voor eigenwijze kunstenaars dus, tuk op nieuwe uitdagingen, tevreden met een stevige hindernis.
Het probleem van de hal is de echo, die elk geluidje naar het niveau van een orkaan optilt. Bands kunnen het daar dus wel vergeten, maar een eenzame vleugel die bijna in het niets verdwijnt, met een klassiek geschoolde pianiste die haar spel weet te versmelten met de ruimte, ja dat is een goede mogelijkheid. En de frêle Shichijo zet het naar haar hand, dat grote lege monster, dat almaar uitdijende geluid en die temperatuur rond het vriespunt. ‘De technicus die me met de opnamen van het album heeft geholpen en dit werk door en door kent, zei zelfs dat ik het langzamer uitvoerde dan ooit.’

Keiko Shichijo - Foto: Arnold De Boer
Keiko Shichijo – Foto: Arnold De Boer

Daarom speelde ze zo duidelijk en precies mogelijk, maar niet zonder de mogelijkheden van de alomtegenwoordige reverb te versmaden. En dat ging soms zelfs een verrassende richting op, zo wrongen zich de noten op een gegeven moment door elkaar heen, buitelden ze haasje over naar boven, naar de verste verte in de ongenadige grens van de nok – met een geluid dat alleen in deze unieke setting te horen viel. Elk kuchje of elke voorzichtig geopende of gesloten deur heeft in deze omgeving trouwens ook een onbedoeld maar zeer aanwezig effect, namelijk dat van een donderslag bij heldere hemel – dat dan weer wel.
Zo’n vijftig mensen hebben zich op de Spartaanse sportschoolbanken gezet, die aan een van de kanten van de vleugel staan opgesteld. Als in een kathedraal belichten heldere ledlampen de kale witte muren, met als middelpunt van de zaal de nietige Shichijo achter haar breedsprakige instrument (een Steinweg Nachf piano uit 1880), dat schaars verlicht wordt door twee waxinelichtjes en een iPad met de partituur erop. Het prachtige houtsnijwerk van de bladmuziekhouder en de verbinding naar de pedalen geven daarbij nog een mooi klassiek tintje.
Gaandeweg zakt meer dan eens een hoofd richting vertrouwenwekkende borstkas, niet vanwege slaap of vlucht uit de kou maar meer door haast devote aandacht en serene rust. De Six Dances gaan alle kanten op, van lyrisch en enthousiast naar volks en opwekkend naar melancholisch en door schoonheid bezield, maar altijd is er die sprankeling van geest terwijl tradities in ere worden gehouden en nieuwe wegen verkend. Lees voor meer informatie over Six Dances Gonzo Circus #137, met de zeer bijzondere geschiedenis van de Armeense componist Komitas Vardapet en zijn werk.
Keiko Shichijo studeerde bij de vader van organisator Oscar Jan Hoogland, de bekende pianist Stanley Hoogland. Het Six Dances album is uitgekomen op het Makkum label van Zea’s hoofd en handen Arnold de Boer. Six Dances uitgevoerd door Shichijo prikkelde de verbeelding en daarom was al snel de release een feit. Na een uitzending in VPRO’s Vrije Geluiden werd het tijd voor het verschijningsfeest en voila, daar zaten we dan in die enorme, koude hal met muziek van honderd jaar geleden die nog steeds zegenrijk werk verricht in deze –  ook al zo moeilijke – tijden.

Gezien: Keiko Shichijo Komitas Vardapet: Six Dances, Zuiveringshal Westergasfabriek Amsterdam, 25 januari 2017

tekst:
Arjan van Sorge
beeld:
IMG_20170125_192036
geplaatst:
za 28 jan 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!