Cd: Steve Gunn – Way Out Weather

Jawel, een meesterwerk in een klaphoes. Dat is 'Way Out Weather' van Steve Gunn volgens Stijn Buyst in Gonzo (circus) #124.
Steve Gunn - Way Out Weather
Steve Gunn – Way Out Weather

De sticker op ons exemplaar van ‘Way Out Weather’ zegt: “This is the virtuoisic guitarist and songwriter’s career-defining statement to date, a self-assured masterpiece. With gatefold jacket“. Jawel, een meesterwerk in een klaphoes. Maar het is absoluut waar dat Steve Gunn momenteel op een metershoge creatieve golf surft. Pas vorig jaar releasete de man zijn solodebuut ‘Time Off’ (kleine en meer experimentele releases buiten beschouwing gelaten) en deze zomer kwam ‘Cantos De Lisboa’ uit, Gunns uitstekende samenwerking met Mike Cooper. En nu dus ‘Way Out Weather’. Het trio dat Gunn op ‘Time Off’ vormde met John Truscinski en Justin Tripp, wordt uitgebreid met James Elkington (Brokeback), Mary Lattimore, Jason Meagher, Jimmy Seitang (Stygian Stride) en Nathan Bowles (Pelt, Black Twig Pickers). ‘Way Out Weather’ is een sterke plaat geworden, Gunns eerste échte roots-rockplaat, waarop hij resoluut de kaart van de breed gearrangeerde song trekt, met toch nog vaak een hoofdrol voor zijn vaak ingetogen gitaarpartijen. Bij de titelsong – mistige grootstadscountry, met een nauwelijks verholen snik in de stem – moeten we onwillekeurig aan die arme Harry Nilsson denken. Maar er is ook twangy countryblues (‘Wildwood’) en een speels gearrangeerd walsje (‘Shadow Bros’). En het refrein van ‘Milly’s garden staat vanaf de eerste luisterbeurt in je geheugen gekerfd. De tweede plaatkant is zo mogelijk nog straffer, beginnend met ‘Fiction’, een microsong opgebouwd rond een kringelend elektrisch gitaarmotiefje, die ontspoort in een schone wijdse kosmische jam. Daarna: de Crazy Horsiaanse stamper ‘Drifter’ (die ‘Cinnamon Girl’-break!) en de hogelijk aandoenlijke spaceballad ‘Atmosphere’, die tegelijkertijd “MV&EE” en “Spiritualized” zegt. Maar het absolute hoogtepunt hebben Gunn en zijn mannen voor het einde bewaard: ‘Tommy’s Congo’, jakkert een elektrische gitaarraga op een hypnotiserende beat, en Gunn die klinkt als een boze John Cale die een staatsgreep pleegt op Fela Kuti‘s Africa 70. Acht tracks. Acht hoogtepunten. In een klaphoes.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!