Cassetopia

Drie nieuwe platen alweer van het Brusselse label Ini Itu, een label dat altijd voor verassingen zorgt met klanken die buiten de hokjes kleuren. De eerste is van Anla Courtis, Argentijn en stichtend lid van de outsiderband Reynols die veel de-materalization-streken op hun palmares hebben staan. ‘Cassetopia’ gaat terug naar de tijd vóór Reynols toen Courtis nog experimenteerde met opnametechnieken en manipulaties op cassette. Het klinkt als een collage van oude tapes, field recordings en flarden van al dan niet muzikale instrumenten met geluiden die rauw, monochroom, ruizig, lawaaierig en oneven aanvoelen. Subtiele lagen en loops verstrengelen en ontwrichten elkaar in een veranderlijke luisterbeurt van onverwachte sferen die ieders aandacht en uithouding testen. Dwarse klanken voor wie chaos en Unheimlichkeit geen vreemde is. De tweede plaat is van Anaphoria, het alter ego van de tweeënzestigjarige Amerikaan Kraig Grady die inheemse Californische Ojibwe-roots heeft. ‘Anaphoria’ zo wordt gemeld, is een denkbeeldig eiland waar het land anders aanvoelt dan andere plekken op de aardbol. In een paar instrumentele composities vernoemd naar verschillende soorten terreinen wordt het gevoel van deze plek samengebald tot een kernklank. De A kant sluit in “Grasses, Tundra, Terrains’ af met een serene glooiende Boards Of Canada-achtige melodie die zich loom over deze landschappen spreidt. De B kant ‘Headwaters, Cascades, Torents’ is een lange metallofooncompositie met mooie zachte ijzeren melodieën van zwevende allure en golvende luchttrillingen die innerlijk vuur doen doven. Een mysterieuze plaat met meditatieve en ingetogen sferen voor een gemoedstoestand waarin fantasie en geografie samengaan. Dan is het de beurt aan David Ross op de analoge oscilator en David Bell op de Japanse shakuhachi fluit (en die u wellicht al vaak op albums van Jah Wobble, Jeff Beck, Bill Laswell of David Sylvian gehoord zult hebben). Deze plaat ontstond eigenlijk door een rugblessure van Ross die een paar weken bedlegerig was en daardoor beperkt werd in zijn instrumentgebruik. Het concept werd verder uitgewerkt en het resultaat zijn diverse composities van jazzy drones, minimale elektronische sferen, melancholische ondertonen en aardse fluitmelodieën in een heerlijk bezwerend kosmisch totaalgeluid. Talloze speelbeurten gegarandeerd. Het mogen nu dan donkere wintermaanden zijn, maar het licht vinden we terug in de groeven van deze platen.

tekst:
Seb Bassleer
beeld:
AnlaCourtis_Cassetopia
geplaatst:
di 15 mrt 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!