Na een selftitled ep in 2013 is dit de eerste langspeler voor deze Britse band. Ze schotelen ons hierop en mix van stoner, harde psychedelische rock en zelfs wat grunge invloeden voor. Opener ‘Lady Freedom’ overtuigt ons nog niet meteen. De zang is wat wankel en de song passeert ons oorkanaal zonder ergens te blijven hangen. Opvolger ‘The Shore’ maakt al wat goed door een goed geoliede groove de sound binnen te smokkelen. De band speelt graag met dynamiek: ‘Cheating Pain’ kent zijn luide en stille stukken.
Of wat te zeggen van het rollende maar brave ‘Walking in a Graveyard’ die naast gitaren die op de geschikte momenten uithalen, ook een jazzy feel herbergt in de rustiger stukken. Het wordt op den duur wel een trucje natuurlijk want nagenoeg iedere song volgt dat zacht-hard stramien. Inwisselbaarheid, daar zijn we nooit geen fan van geweest. Van de stem zullen wij ook nooit geen fan worden vrezen we. In zijn beste momenten klinkt Romain Daut als Cedric Bixler-Zavala, maar dan eentje die iets te veel duwt op zijn stem. Kortom: een plaat die wij waarschijnlijk niet veel meer zullen draaien en die nergens boven het maaiveld uitkomt.