Bedevaart naar Eivør

Bedevaartgangers vanuit heel Europa worstelen zich door weer en wind naar een onooglijk maar prachtig kerkje aan de uiterste rand van Amsterdam-Noord voor een optreden van Eivør Pálsdóttir.

Al die moeite om de van de ook al zo ver weg gelegen Faeröer-eilanden afkomstige zangeres te ondergaan in haar hartverwarmende mengsel van sjamanistische zang en drums, folk, country, pop, triphop, jazz en blues… Het zou niet voor niets zijn, de 32-jarige zangeres/gitariste gaf talloze toegiften en kwam na afloop lange tijd niet verder dan de rand van het podium.

De muziek voor het concert doet het ergste vrezen. Het thema van Twin Peaks is natuurlijk geweldig, maar de gladde new age-muzak die daarop volgt laat het glazuur van de kerktegels haast verpulveren. Het publiek (trouwe volgelingen uit gans Europa, wat oudere Nederlanders, een verdwaalde Viking-adept en zo goed als geen buurtbewoners) zal het een zorg zijn. Er donderen nog wat dingen om op deze eerste dag na de aanslag in Parijs en dat klinkt nogal hard door in zo’n kerk, maar van een terroristische actie blijkt gelukkig geen sprake.

De bandopstelling is overzichtelijk: Eivør in het midden met een akoestische en elektrische gitaar plus ukelele, aangevuld met een gigantische batterij effectpedalen. Links de drummer met een half akoestische, half elektronische kit, en rechts de bassist/keyboardspeler met futuristische contrabas, gehoornde elektrische basgitaar en twee vintage klavieren. Prachtig spul allemaal, dat door het vierde bandlid/geluidstechnicus onnodig op het decibellenniveau van een rockpodium wordt getrokken.

Na twee Engelstalige liedjes van de begin dit jaar uitgebrachte plaat ‘Bridges’ schakelt de zangeres over op haar moerstaal, die wereldwijd slechts door zo’n 50.000 mensen gesproken en wordt. Het gaat haar in ieder geval een stuk beter af, ze voelt zich er duidelijk meer in thuis. Na wat pop- en rockliedjes die meestal – er is zelfs sprake van enige overkill – liefde als thema hebben, komt ook de sjamanendrum tevoorschijn waarbij Eivør zich op het ritme laat meevoeren. Het blonde haar wappert wild, uit haar mond zoeken extatische klanken naar verbinding met de kosmos en de handen worden dramatisch en smekend naar boven uitgestrekt.

Maar dat wisselt dan af met refreintjes als doo doo, doo doo de doo doo, Kate Bush-achtige oprispingen, diepzinnige blikken a la Angelica Houston in The Adams Family, een liedje over verhuisdozen en een vrolijke discodeun. Wat te zeggen… Het niveau van Mari Boine of Wimme haalt Eivør zeker niet, maar iets van de sjamanentradities komt zo wel binnen bij een ander, minder op wereldmuziek georiënteerd publiek. In een van de toegiften gaat de band trouwens voor een totale climax, en laten ze zien dat ze echt weten hoe indrukwekkende, spannende muziek te maken.

Twijfels overheersen bij deze recensent, hoe precies Eivør in te schatten? Is het een zoveelste hype die nog bijzonderder is dan uit Finland, Lapland, IJsland of Groenland afkomstige sjamanenmuziek? Is het een toffe artiest die al dik 15 jaar bezig is haar traditionele liedjes aan een jonger publiek door te geven? Of weet ze het zelf ook niet helemaal, maar heeft ze het er ondertussen wel mee naar haar zin… Nog eens een keertje vragen.

Gezien: 14 november 2015, Buiksloterkerk, Buiksloterkerkpad Amsterdam, www.buiksloterker.nl

tekst:
Arjan van Sorge
beeld:
Eivør (Foto: Birgit Pedersen)
geplaatst:
vr 4 dec 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!