Arpo

Call Super, alias Joseph Richmond-Seaton, is een man met twee gezichten. Als deejay is hij bijzonder breed georiënteerd, technisch subliem en een man met een lange adem. Zijn sets bevatten voor elk wat wils: van uiterst toegankelijk tot obscuur. Hij maakte onder andere naam in het Londense Fabric en het is dan ook niet vreemd dat er nu een mix op het huislabel van deze club is verschenen, en ook hier laat hij zich van zijn eclectische kant zien. Aan de hand van abstracte techno van onder andere Jan Jelinek, Dresvn en Photek zet Richmond-Seaton een steeds verder uitdijende kadans in gang, die even tot stilstand komt bij de emotionele technoklassieker A Wonderful Life van Carl Craig, maar daarna weer stevig doordendert, totdat blueszanger Walter Brown, begeleid door Valerio Tricoli en Thomas Ankersmit, aan de noodrem trekt. Met onder andere het melancholische The Feeling When You Walk Away van Yves Tumor rolt de trein tenslotte langzaam het station binnen.
Op zijn album Arpo laat hij als producer een heel ander gezicht zien. Zijn eerste singles uit 2013 en 2014 waren nog toegankelijke dansplaten, maar geleidelijkaan is zijn muziek steeds abstracter geworden: dissonant en onvoorspelbaar, tot op het punt dat het bijna niet meer te volgen is, laat staan dat er op te dansen valt. Het lijkt een zoektocht naar ultieme vrijheid, die associaties oproept met de freejazz van bijvoorbeeld Ornette Coleman, die op den duur ook steeds onsamenhangender werd, een vergelijking die mede ingegeven wordt door de gesamplede blazers in Arpo Sunk en afsluiter Out to Rust, overigens de twee aardigste nummers van de plaat. Helaas gaat de vergelijking met freejazz alleen in conceptuele zin op, want in de praktijk bevat Arpo vooral slaapkamertechno zoals die in de jaren 1990 te vinden was op verzamelaars als Trance Europe Express en Artificial Intelligence. Toen was dat futuristisch, maar wat moet je er anno 2017 mee? Het dance-genre draait nu eenmaal op singles, maar wil je als producer serieus worden genomen, dan moet je albums maken. Vandaar dat dergelijke albums vaak net iets te pretentieus klinken, een teken dat de artiest in kwestie toch een te grote broek heeft aangetrokken.
Dat gold ook lang voor James Holden. Hij werd groot met gedurfde deejaysets en een handvol verbluffende hits en remixen, maar ook hij zocht op zijn albums The Idiots are Winning en The Inheritors de grenzen op van het genre dat hem groot maakte en verloor zich zo in artistiek bedoeld geknoei als Idiot Clapsolo, Quiet Drumming en Some Respite. Op Animal Spirits werpt Holden echter het juk van zijn technoverleden af door een rockalbum te maken met een vijfkoppige band. Invloeden van traditionele Marokkaanse muziek en spirituele jazz, zoals bijvoorbeeld te horen in het Goat-achtige Pass Through the Fire geven de plaat een hip tintje, maar het hoogtepunt van de plaat is het melancholische indiepopnummer Each Moment Like the First. Het duurde even, maar Holden is nu eindelijk volwassen.

tekst:
Maurice Dumont
beeld:
CallSuper_Arpo
geplaatst:
di 9 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!